‘Ik sta soms echt versteld van de leuke woonprojecten die er zijn ontstaan’

Wie haar volgt op social media wordt regelmatig verrast met mooie zonsopgangen of  vergezichten in ons dorp. Inmiddels heeft ze er zo’n 300 ommetjes opzitten. Wat begon als een challenge is voor Petra van der Wal uit Dedemsvaart uitgegroeid tot een dagelijks ritueel. Precies zoals de hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder het graag heeft. Petra lacht voluit. ‘Het is een verslaving geworden. En wat is Dedemsvaart prachtig! Ik heb gewoon mijn eigen dorp helemaal herontdekt.’

Om thuiswerkers in de tijd van corona in beweging te krijgen, startte Petra’s toenmalige opdrachtgever een wandelcompetitie en koppelde er leuke opdrachten aan. Gepaard met haar Nordic Walking sticks ging ze fanatiek op pad. Elke dag meerdere keren. Ze volbracht alle challenges om maar zoveel mogelijk punten te scoren. Toen de competitie was afgelopen, had ze de smaak zodanig te pakken dat ze besloot op eigen houtje verder te gaan.

Elke ochtend staat ze voor dag en dauw naast haar bed en trekt ze om half zeven haar ‘stoute’ schoenen aan. ‘Ik zie elke dag het dorp langzaamaan ontwaken. Het is zo’n heerlijk moment van de dag, zo rustig.’. Petra laat zich elke keer weer verrassen door de schoonheid van het dorp, waar ze nu toch al zo’n dertig jaar woont. ‘Ik sta er soms echt versteld van de leuke woonprojecten die er in de loop der jaren zijn ontstaan, Bransveen bijvoorbeeld. Ik ben er al zo vaak langs gereden, maar nu pas zie ik de mooie mix van woningen. En dan de huizen langs het kanaal. Echt bijzonder. Nooit zo bewust op gelet. Ik ontdek ook allerlei kleine binnen weggetjes, waarvan ik het bestaan niet eens wist.  Als je al zo lang in een dorp woont, denk je dat je alles wel hebt gezien. Maar ik leer Dedemsvaart nu op een hele andere manier kennen.’

Leefbaar

Inmiddels heeft ze er weer een nieuwe leuke uitdaging bij. Het verspreiden van zwerfsteentjes. Het zijn geschilderde exemplaren en ze steunt er de stichting borstkanker mee. ‘Vanochtend vond ik er zelf drie’, zegt ze vergenoegd. ‘Cadeautjes zijn het. Ik neem ze niet mee naar huis. Ik leg ze weer ergens neer voor de volgende vinders. Jammer genoeg kom ik onderweg ook veel rotzooi tegen. Daar irriteer ik me mateloos aan. Het lijkt me toch een kleine moeite om dat even in de vuilnisbak te gooien. Laten we met z’n allen Dedemsvaart leefbaar houden. Ons dorp is de moeite meer dan waard.’

‘Het is fijn om op deze manier in contact te blijven met mensen’

Petra, van oorsprong een Friezin, loopt haar ommetjes het liefst alleen. ‘Gewoon in mijn eigen tempo en in mijn eigen tijd. Inmiddels ken ik de mensen, die net als ik vaker wandelen. Of ik maak hier en daar even een praatje. Zo doe ik leuke contacten op en ook daar geniet ik van. Ik werk voornamelijk thuis, zit veel achter mijn laptop en heb online-afspraken. Het is fijn om op deze manier toch gezond bezig te zijn en in contact te blijven met mensen.’

Petra is het vele wandelen wel gewend. In India, waar zo sinds een jaar of acht de helft van het jaar doorbrengt om vanuit haar stichting Chances4Children India projecten te ondersteunen, doet ze niet anders. ‘De Riksja-mannen zijn nooit blij met mij’, lacht ze. ‘Omdat ik het liefst niet gebracht wil worden, maar gewoon zelf wil lopen.’

Tweede thuis

In de eerste lockdown heeft de Dedemsvaartse met pijn in haar hart haar geliefde land achter zich moeten laten. Met de grootst mogelijke moeite kon ze uiteindelijk weer voet zetten op Hollandse bodem. Ten tijde van het interview was het daar zelfs code zwart. ‘Ik krijg nu berichten van bekenden, die zijn overleden als gevolg van Covid. Ik vind dat echt heel triest. Het voelt ook zo dubbel. Ik wil er zo graag naar toe. Maar mijn gezonde boerenverstand weet dat ik daar niet moet zijn nu. Het is te gevaarlijk. Afstand bewaren is geen optie in een stad van zes miljoen inwoners. En toch mis ik India enorm. Het is mijn thuis. In de zomer, als het daar bloedheet is en er veel ziekten heersen, kom ik terug naar Nederland. Voor mijn moeder, die inmiddels 84 is en ter promotie van mijn stichting, om geld in te zamelen. Maar ik verlang altijd weer terug naar India.’

Terug in Dedemsvaart, haar tweede thuis, waardeert Petra de luxe van het leven in Nederland des te meer. ‘Het warme bad waar ik dan even weer letterlijk en figuurlijk inkom, het weerzien van vrienden en familie. Dat blijft fijn.’