Verhalen
Op INDedemsvaart schrijven we verhalen met impact. Verhalen waar de Dedemsvaarters zich in herkennen, die inspireren, die betekenis geven en die verbinden. Verhalen, waaruit blijkt dat we omzien naar elkaar, dat we met elkaar een gezonde ambitie hebben, kansen benutten, dat er saamhorigheid en is en waaruit blijkt hoe trots we eigenlijk zijn op ons dorp en alles wat daarmee samenhangt. Waarmee we laten zien dat we als krachtige kern belangrijk zijn voor de groeigemeente Hardenberg en dat Dedemsvaart een van de uithangborden is van de meest toegankelijke gemeente van Nederland. Dat we niet alleen keihard werken om dat vast te houden, maar dat we ons juist extra willen inzetten om dat beeld te verstevigen.
Met INDedemsvaart onderstrepen we de kracht van de Dedemsvaartse samenleving. Als onderdeel van de gemeente Hardenberg en de kracht van gewoon doen en durven doen.
Dedemsvaartse kappers één avond in Veldzicht
‘We geven de patiënten een stukje waardigheid terug’
Ze komen er om te knippen en willen niet weten wat de ‘bewoners’ van Centrum voor Transculturele Psychiatrie (CTP) Veldzicht in Balkbrug mogelijk op hun kerfstok hebben. Alleen op die manier kunnen de Dedemsvaartse kappers Marcel van der Weide en Dorien Hulleman doen waar ze goed in zijn. Mensen weer een mooie look geven. ‘We zijn geen behandelaar en geen therapeut. We stappen er dus elke keer blanco in. Anders zouden we dit werk niet kunnen doen. Wat wij doen is de patiënten in Veldzicht een stukje waardigheid teruggeven. Hen even weer dat ‘normale’ gevoel laten ervaren. We praten net als in de salon over koetjes en kalfjes. Vaak in het Engels en soms met handen en voeten in een andere taal. Maar de taal is nooit een barrière.’
Acht jaar geleden kreeg Marcel de vraag of hij in Veldzicht wilde komen knippen. ‘Ik had nog nooit zoiets bij de hand gehad, maar ik dacht dat ik het wel kon’, lacht Marcel, verwijzend naar de Pipi-Langkous mentaliteit. Hij heeft er geen moment spijt van gehad. Eén avond in de week staat hij paraat en knipt hij achter slot en grendel. Nog elke keer valt het hem op hoe hartelijk hij elke week weer wordt ontvangen.
Even slikken toen ze de zware deuren in het slot hoorde vallen
Sinds kort is Dorien zijn nieuwe compagnon. Niet zomaar, want voordat alles door de ambtelijke molen in Den Haag was, ging er veel tijd overheen. Afgelopen voorjaar was het dan eindelijk zover. De eerste keer vond ze het best spannend en moest ze echt wel even slikken toen ze de zware deuren achter zich in het slot hoorde vallen. Maar het viel allemaal reuze mee. Mede dankzij de goede beveiliging. ‘Maar zeker ook dankzij de gemoedelijke sfeer’, zegt Dorien. ‘Afgelopen week hadden we een pittig stel en was ik heel even op mijn hoede. En toch, als je eenmaal aan het knippen bent, ben je dat snel vergeten.’
‘In Veldzicht zitten mensen van allerlei pluimage, afkomstig uit alle hoeken van de wereld. Een aantal van hen heeft een strafbaar feit gepleegd. Alle bewoners hebben complexe psychiatrische problemen, waarvoor ze worden behandeld. Dat wisten we toen we eraan begonnen’, zegt Marcel. ‘Ik geloof er alleen heilig in dat deze mensen het gewoon niet hebben getroffen hebben met hun achtergrond. Er zitten ook oorlogsslachtoffers bij. Zij hebben littekens overgehouden van alles wat ze mee hebben gemaakt. Begrijp me goed, daarmee praat ik helemaal niets goed van wat sommigen hebben uitgevreten. Het helpt me alleen wel om voor ogen te houden, dat ik met mensen te maken heb. Mensen zoals jij en ik. Mensen die het fijn vinden, dat er aandacht voor hen is. En in mijn werk moet ik me kunnen afsluiten voor al het andere. Dat lukt gelukkig ook. Als iemand na het knippen in de spiegel kijkt, ik de twinkeling in zijn ogen zie en een knikje krijg als teken van dankbaarheid, dan weet ik waar ik het voor doe.’
‘Vreselijk dat iemand zo terecht komt.’
Dorien valt hem bij. ‘Natuurlijk zijn we ons ervan bewust dat een deel van de patiënten een misdrijf heeft gepleegd. En toch heb ik soms heel erg de neiging om een arm om iemand heen te slaan. Ik vind het vreselijk dat iemand zo terecht komt. Pas nog vroeg ik aan een van hen: ‘How are you’. ‘I’m like a prisoner’, antwoordde hij. Het was natuurlijk als grap bedoeld, maar als je er goed over nadenkt is het eigenlijk heel wrang. Ze maken niets van de buitenwereld mee, alleen dat wat er binnen de hekken van Veldzicht gebeurt. Triest, dat het voor sommigen zo moet lopen.’
Natuurlijk laat ze tijdens het knippen niets merken van haar gedachtengang. Ze brengt samen met Marcel vooral veel gezelligheid. Wie de beide Dedemsvaartse kappers kent, weet dat precies dát op hun lijf is geschreven. ‘Gisteravond bijvoorbeeld. Ik kom binnen en iemand roept heel hard ‘Hé kappersvrouw!’ ‘Ik moet daar ontzettend om lachen. We brengen het zonnetje in huis. Dat gaat vanzelf. Omdat we merken hoe blij iedereen is dat we er zijn.’
Ze hebben nog nooit iets vervelends meegemaakt binnen de muren van Veldzicht. Het duo let desondanks altijd goed op. ‘We knippen nu eenmaal niet met de vingers en aan een schaar zitten scherpe punten. We stoppen de spullen altijd netjes terug in de koffer en laten niks slingeren. Dat is een automatisme’, verklaart Marcel. ‘Als iemand niet zo lekker in zijn vel zit, moet hij zijn beurt overslaan tot een volgende keer. Er worden geen risico’s genomen. Daar vertrouwen we op. Maar vooralsnog gedragen de patiënten zich heel erg netjes.’
‘We bieden ze even dat moment van ontspanning’
‘Ze zitten over het algemeen heel rustig in de stoel’, vertelt Dorien. ‘En dat terwijl je toch heel dicht in iemands aura komt. Dat kan nu eenmaal niet anders. Ik zie het als een stukje vertrouwen, dat ze ons geven. We stellen ze op hun gemak en zij geven zich over. Wij bieden ze even dat moment van ontspanning. Een moment voor zichzelf. En laten we eerlijk zijn, heeft niet iedereen dat op z’n tijd even nodig?’, vraagt Dorien zich hardop af.
Per avond knippen ze samen zo’n 20 tot 25 klanten. ‘Het ligt natuurlijk aan het kapsel’, zegt Marcel. ‘Als er veel Afro-kapsels tussen zitten of baarden, dan duurt het wel even.’ Marcel is dankzij zijn uit Columbia geadopteerde zoon Diego expert geworden in Afro-kapsels. Stiekem is hij daar best een beetje trots op. ‘Het komt nu heel mooi uit. Leuker nog is dat niemand verwacht dat een blanke kapper zulke kapsels kan knippen. Het is een kunst op zich. Alsof je aan het beeldhouwen bent.’
‘Inmiddels loopt iedereen er weer netjes bij’
Tijdens de lockdown bleven de deuren van Veldzicht gesloten voor de beide kappers van Uni-Qnip Hairsalon en Haarmode Curly. ‘De patiënten zijn in die tijd zelf aan het hakken geslagen’, zegt Marcel spijtig. ‘De eerste periode na de versoepelingen heb ik in mijn eigen salon in ploegen gewerkt om maar zoveel mogelijk schade in te halen, dus toen had ik echt geen tijd voor Veldzicht. Dorien viel dus ook echt met de neus in de boter. We hebben flink wat achterstallig werk moeten wegwerken. Maar inmiddels loopt iedereen er in Veldzicht weer netjes bij.’
‘Heel leuk om dit samen zo te doen’
Uni-Qnip en Curly zitten aan de Julianastraat praktisch naast elkaar, maar van concurrentie is eigenlijk geen sprake. ‘We bijten elkaar niet. We versterken elkaar juist. Bovendien is het fijn om af en toe even met een collega te sparren. Pas lag Marcel in het ziekenhuis en dan neem ik bijvoorbeeld de ‘blokheads’ over. Die komen uit de jaren ’80. Helemaal mijn tijd’, glimlacht Dorien, die net Sara heeft gezien en al 28 jaar een eigen kapsalon heeft. Marcel (48) begon 18 jaar geleden voor zichzelf met zijn salon en werkt sinds kort samen met een zelfstandige kapper. ‘Ik hoef nu geen nee te verkopen, waardoor ik mijn klanten behoud. De zaken gaan heel goed, maar ik durf het niet aan om nu extra personeel aan te nemen. Als gevolg van de lockdown is al mijn spaargeld op en je weet niet wat we nog kunnen verwachten de komende tijd.’
Het werk bij Veldzicht zien Marcel en Dorien als een extra zakcentje, een appeltje voor de dorst. ‘Het is ons vakantiegeld. We worden er niet rijk van, maar het is mooi meegenomen. En het is ook nog eens heel erg leuk om dit samen zo te doen.’
Kijk ook eens op de Facebookpagina’s van Uni-Qnip Hairsalon en van Haarmode Curly.
Meer weten over Veldzicht? Bezoek dan de website.
Kijk ook op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Ellen ter Haar boekt succes met haar B&B De Blokhut
‘Het zijn de kleine dingen die het ‘m doen. En voor mij is het maar een kleine moeite’
Het is het best bewaarde geheim van Dedemsvaart en het bevindt zich aan de Hoofdvaart. Met ingang aan de Peterswijk. Verscholen. Een authentiek houten huis waar, vanaf het moment dat corona de wereld in z’n greep houdt, menigeen al een aantal nachtjes heeft mogen vertoeven. Gebombardeerd tot De Blokhut. Sinds een klein jaartje de nieuwe bed & breakfast van de 34-jarige eigenaresse Ellen ter Haar. Nog elke dag is ze verwonderd over het succes, dat ze er in korte tijd mee heeft geboekt.
Een welkome aanvulling op het aanbod van Dedemsvaart en erg verrassend. En eigenlijk is dat het voor Ellen zelf ook. ‘Ik had ruim een jaar geleden niet kunnen bedenken dat ik hier zou staan en mijn eigen B&B zou runnen’, lacht ze, terwijl ze een korte rondleiding geeft in de door hout omgeven gezellige ruimte.
Midden in de crisis kocht ze samen met haar vriend Erik het huis aan de Hoofdvaart. ‘Ik woonde destijds zelf aan de Markt en had daar ook mijn nagelstudio Elle ô Nora. Toen ik deze ruimte zag, wist ik dat het dé ideale plek was. Een salon apart van huis, maar wel binnen handbereik. De vorige bewoner gebruikte het in het begin als een soort barretje. Om te chillen.’
Vol ideeën en plannen
Maar toen het coronavirus na de zomer opnieuw ons land teisterde, de salon dicht moest en haar werk in de horeca opnieuw werd teruggeschroefd, besloot Ellen niet achterover te leunen. ‘Dat is niets voor mij. Ik zit altijd vol ideeën en plannen en kan moeilijk niets doen. Ooit heb ik eens geroepen, dat ik als ik later groot zou zijn een B &B wilde beginnen. Ik vind het contact met gasten gewoon ontzettend leuk. Daarom heb ik ook zo lang in de horeca gewerkt.’
Met de ruimte naast de salon voor handen, compleet met keuken en sanitaire voorzieningen, stond het nieuwe plan al snel in de steigers. ‘Wat had ik te verliezen. Ik hoefde het alleen nog maar in te richten. Ik heb een keer van die leuke lockerkastjes uit een zwembad op de kop getikt. Waar nog guldens in moeten. Okergeel. Heel warm. Ze staan hier super. De kleur heb ik doorgetrokken in het huis en ook op de flyer. We hebben er een palletkachel in gemaakt en de inventaris uitgebreid met een oude platenspeler, verschillende soorten kletspotten en tijdschriften. Om het extra gezellig te maken.’
Huis van hout
Voordat Ellen zich aanmeldde bij Airbnb, moest er nog een naam worden verzonnen, maar ook dat was niet heel moeilijk. ‘Iedereen noemde het al De Blokhut, dus de naam was eigenlijk al geboren. Niet gek natuurlijk als je bedenkt dat het hele huis van hout is gemaakt.’
De eerste reservering kwam voor de Dedemsvaartse heel onverwacht en was een heugelijk moment. ‘We hebben voor de gelegenheid een flesje champagne opengetrokken’, weet ze nog. ‘Ik had helemaal niet verwacht dat mensen ons al zo snel wisten te vinden. Maar ja, het was in een tijd waarin heel Nederland wandelde en fietste en er veel beperkingen waren in hotels. Een bed & breakfast was dan ook een ideale oplossing voor mensen, die er toch even uit wilden. En de ligging is ideaal. Je kunt hier alle kanten op. Richting Zuidwolde en Echten, Hardenberg en Ommen, naar het Reestdal en natuurlijk naar ons eigen mooie dorp.’
Elkaar versterken
Ellen wijst in het privéverblijf naar een aantal schappen tegenover de lockers. Daar liggen kleurrijke flyers van alles wat er in de omgeving te doen is. ‘In Dedemsvaart zelf hebben we ook genoeg te bieden. Met The Fellowship of Acoustics hebben we Europa’s grootste gitaarwinkel in de aanbieding, we hebben de Tuinen, de Gashouder, de bierbrouwerij, gezellige horeca, leuke winkels, eigenlijk van alles wat’, somt ze op. ‘Wie bij ons logeert en bij de Kalkwieke een borrelplankje neemt, krijgt van ons een gratis drankje. Ik vind het belangrijk dat we elkaar op die manier kunnen versterken. Ik wil dat de komende tijd nog verder gaan uitbreiden’, zegt ze enthousiast.
Gastvrij
Ze maakt het haar gasten graag naar de zin. Met een bosje muntthee uit de achtertuin of met vogelvoer om de vogeltjes vanuit het slaapkamerraam te kunnen aanschouwen. Ook vraagt ze altijd of er sprake is van een speciale gelegenheid en zorgt dan voor een flesje wijn of een kaartje. ‘Het zijn de kleine dingen die ‘t ‘m doen. En voor mij is het maar een kleine moeite. Ik ben ooit op vakantie in Thailand geweest. Mensen zijn daar, met het weinige dat ze hebben, zo vriendelijk, behulpzaam en gastvrij. Heel ongedwongen. Echt een voorbeeld. Ik kijk daarom altijd wat ik zelf fijn zou vinden en benader op die manier mijn gasten.’
Platenspeler
Bezoekers van De Blokhut komen overal en nergens vandaan. De ervaring leert, dat ze het liefst zelf op ontdekkingstocht gaan in de omgeving. ‘Wel vragen ze bijvoorbeeld waar je lekker kunt eten en op Instagram post ik regelmatig leuke wandel- of fietsroutes, waar mensen nieuwsgierig naar worden. Maar ook onze palletkachel en de platenspeler zijn erg in trek. Lekker plaatjes draaien in een authentiek huis van hout. Ook daar komen mensen op af. Bijzonder hè?’
Zelf is Ellen ook muziekliefhebster. ‘In de lockerkastjes zit mijn hele verzameling muziek. Wel achter slot en grendel’, lacht ze. ‘Ik hou erg van rockmuziek en blues. Vroeger bij ‘Appie’ (Ab van Dijk, red.) in de winkel zat ik altijd met de koptelefoon op en kon ik niet wachten totdat er weer een nieuw album uitkwam.’
‘Heel gaaf dat ik nu fulltime voor mezelf kan beginnen’
Ellen gaat zich de komende tijd helemaal richten op De Blokhut en op haar ‘groene’ salon, waar ze veelal gebruik maakt van duurzame en milieuvriendelijke producten. ‘Het is allemaal in een stroomversnelling gekomen. Tijdens de lockdown had ik voor mijn gevoel zeeën van tijd over en heb ik veel tijd en energie gestoken in social media, online trainingen en workshops en ben ik lid geworden van de plastic soup foundation. Dankzij al die inspanningen heb ik mezelf zichtbaar op de kaart gezet en is mijn klantenbereik veel groter geworden. In combinatie met de B&B gaat het nu zo goed, dat ik mijn baan moet opzeggen. Jammer natuurlijk, maar tegelijkertijd ook heel gaaf, dat ik nu fulltime voor mezelf kan beginnen.’
Ben je nieuwsgierig naar De Blokhut, kijk dan op de facebookpagina
of op Airbnb.nl.
Voor de nagelstudio van Ellen ter Haar surf je naar de facebookpagina van Elle ô Nora.
Kijk ook op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Proefkamer Het Reestdal gaat voor beleving op locatie
‘Koken is het heelal. Het is oneindig. Allemaal dankzij de natuur’
Aan de lange brede keukentafel van Daniël Poolman en Antoinette Drogt, de eigenaren van proefkamer Het Reestdal, heerst nog heel even een serene rust. Grote weckpotten met mysterieuze inhoud herinneren aan vervlogen tijden. Terwijl Antoinette nog wat mailtjes afwerkt, loopt Daniël binnen en ploft neer op een stoel. Klaar om zijn verhaal te doen. Niet zomaar een verhaal. Het verhaal van een geboren topkok, die sinds corona meer dan ooit beseft dat vrijheid een groot goed is.
Vijf jaar runde hij de proefkamer op camping Het Reestdal in Balkbrug. Hij stak er zijn ziel en zaligheid in. Eerst vanuit de overlevingsmodus, maar gaandeweg maakte hij er samen met zijn gezin zijn ‘way of life’ van. Hoe? Door het compleet over een andere boeg te gooien. Door de natuur het menu te laten bepalen. Daar waar het eten voor het oprapen ligt. Hij las er alles over wat hij maar kon vinden en specialiseerde zich stukje bij beetje als natuurwildplukker.
Missie
Dat lukte niet zomaar van de een op de andere dag. ‘Ik heb zo onwijs veel geëxperimenteerd en ben daarbij ook heel vaak op mijn bek gegaan’, lacht hij. Maar door er honderd procent voor te gaan en te geloven in zijn missie, zette hij de proefkamer op de kaart als exclusief kleinschalig restaurant, organiseert hij sinds een aantal jaren de ‘Reestdal on tour’ op het wad, verzorgt hij een beleving op locatie of een foodwalk op elke denkbare plek in Nederland.
Daniël zorgt voor magie aan tafel
‘Daniël zorgt voor magie aan tafel’, zegt Antoinette. Ze is onwijs trots op haar kok en staat hem bij waar ze kan. ‘Eigenlijk is koken als het heelal. Het is oneindig. Net als de natuur’, filosofeert Daniël. ‘Net als zijn brein’, lacht Antoinette. ‘Dat staat ook nooit stil.’
Authentiek
Ze heeft veel bewondering voor haar man en geeft hem alle ruimte om zijn dromen te realiseren. ‘Dat is wat creatieve mensen nodig hebben. Soms drijft hij mij en ook zijn personeel tot wanhoop. De kunst is daarmee te leren omgaan. Vanuit vertrouwen. Weten dat het, ondanks de chaos goed komt. En dat komt het ook. Altijd. Daniël kan met gemak drie sterren koken, hij heeft zo ontzettend veel vakkennis. Maar die sterren heeft hij niet nodig. Of hij nu voor de vuilnisman kookt of voor de burgemeester. Voor hem gaat het plezier boven alles en het feit dat hij zijn kennis kan delen. Hij vertelt je alles wat hij weet over eten uit de natuur en over de geschiedenis. Dat maakt hem zo authentiek.’
Kracht van de natuur
‘Vergeet niet dat het ook nog eens heel gezond is, dat wat de natuur te bieden heeft’, vult de Dedemsvaartse topkok aan. ‘Ik geloof heilig in de kracht van de natuur. Geneeskracht, maar zeker de voedzaamheid ervan. Daar moeten we naar terug. Naar het eten dat voedt in plaats van vult. De antwoorden hierop vind je in de natuur. Dat is waar wij in geloven en waar we voor staan.’
‘Eeuwig zonde als de natuur niet wordt benut’
Sterallures zijn Daniël vreemd. ‘Ik kom gewoon van de Spekopswijk hoor. Ik ben na de mavo, ik was toen 15, het vak ingerold. Eerst bij De Zon in Ommen en later bij de Rheezerbelten. Ik ben gewend om van niets iets te maken, juist omdat we het vroeger thuis niet breed hadden. Misschien dat ik er daarom ook zo slecht tegen kan om dingen weg te gooien. In coronatijd heb ik bijvoorbeeld geholpen met asperges plukken. Als je dan ziet hoeveel er weg wordt gegooid. Al die buitenbeentjes. Ik heb ze eruit geplukt en uitgedeeld aan vrienden en bekenden. Misschien ben ik daarom natuurwildplukker geworden. Ik vind het eeuwig zonde als de natuur niet wordt benut.‘
Adresjes in de regio
Daniël weet feilloos wat hij aan voedsel in de omgeving bij elkaar kan sprokkelen. Bijna elke dag brengt hij wel een bezoek aan het Tijdpad in het Zuiderbos, gaat hij langs de Sponturfwijk bij vakgenoot Gerwin Brand, plukt hij bij Parcours, achter het kerkje bij Oud-Avereest of gewoon aan het Ommerkanaal. In Harlingen haalt hij z’n vis, de zwarte bessen in IJhorst en soms klopt hij bij de jager aan voor het wild. Zuivel haalt hij bij de melkveehouderij in Balkbrug en zo heeft hij overal zijn adresjes in de regio om zo authentiek mogelijk zijn maaltijden te kunnen bereiden. ‘Soms plaats ik een oproepje op Facebook, als ik bloemen nodig heb. Dat werkt heel goed.’
Mobiele keuken lijkt dé oplossing
Wie proefkamer Het Reestdal volgt op de socials, weet dat het concept op camping Het Reestdal niet meer bestaat. ‘Onze visie klopte, maar de plek niet meer. Met het oog op corona, zijn wij net in de juiste tijd gestopt. Ik hoefde geen huur meer te betalen. Dat was mijn geluk. Ik ben op zoek geweest naar iets in het Reestdal, ik wilde het liefst iets in het bos. We hadden een lijntje met Landschap Overijssel om bij Informatiecentrum De Wheem ons restaurant te beginnen. Maar dat heeft nog de nodige voeten in de aarde.’
‘Hoe lastig de coronatijd ook is geweest, het heeft mij met alles wat ik op locatie heb ondernomen, geen windeieren gelegd. Daardoor ben ik wel gaan nadenken. Ik wil mijn verhaal vertellen, met mensen het veld in trekken. Eigenlijk heb ik daar helemaal geen restaurant voor nodig. Koken op locatie, foodwalks, circulair koken, duurzaamheid en educatie, ik kan het allemaal in mijn aanbod verwerken, zonder dat ik vastzit aan een restaurant. Ik overweeg daarom een werkplaats te huren, een mobiele keuken aan te schaffen en overal waar er vraag naar is een beleving neer te zetten. Eventueel op een mooie bijzondere locatie een pop-up restaurant starten, ergens mijn eigen voedselbos aan te leggen. Ik kan nog alle kanten op.’
Nieuwe ideeën voor proefkamer Het Reestdal
Daniël ziet het helemaal zitten. Op een groot moodboard heeft Antoinette al zijn wensen in beeld gebracht. Hij spuit zijn ideeën en zij broedt en faciliteert. Antoinette lacht. ‘Ik houd nu eenmaal van moeilijke klussen. Ik bijt me erin vast. We weten nu nog niet hoe dit gaat aflopen, maar we gaan hoe dan ook weer iets moois neerzetten. Want als we onze schouders eronder zetten, dan gaan we er ook voor. Honderd procent.’
Wil je op de hoogte blijven van de ontwikkelingen van proefkamer Het Reestdal. Volg dan de actieve Facebookpagina van de proefkamer of ga naar proefkamerhetreestdal.nl.
Linda Regeling schildert kaarten van karakteristiek Dedemsvaart
‘Ik groei vanzelf ergens naar toe. Met de tijd’
‘Wie maakt het perfecte plaatje van Dedemsvaart’ luidde vorige maand de oproep aan de lezers van INDedemsvaart.nl. De 38-jarige Linda Regeling besloot op de valreep haar aquarellen van Dedemsvaartse bezienswaardigheden in te sturen. Ze wist hiermee de jury te verrassen en won de felbegeerde lunch bij Brasserie De Corner. ‘We hebben gesmuld’, glundert ze. En dat terwijl ze haar werk eigenlijk instuurde ter promotie van dorp. Niet persé om te winnen. Ze verkoopt haar aquarellen namelijk ook als ansichtkaarten van Dedemsvaart. Maar wie is Linda Regeling eigenlijk en waarom is haar talent zo lang verborgen gebleven?
‘Ik geloof niet dat ik zoveel te vertellen heb’, mailde de Dedemsvaartse heel bescheiden voorafgaand aan het interview. Het is meteen ook het antwoord op de vraag, waarom ze nog niet is ontdekt. Bescheidenheid siert de mens en bij Linda is dat zeker het geval.
‘Iets van mezelf in mijn werk in laten terugkomen’
Ze is geboren en getogen in Dedemsvaart en tekent en schildert eigenlijk al haar hele leven lang, zij het de ene levensfase wat intensiever dan de andere. Soms heeft ze even een zetje nodig om weer aan de slag te gaan. ‘Dan schilder ik weer een tijd en soms ook helemaal niet. Maar wel als hobby.’ En dat wil ze, met een uitzondering daargelaten, voorlopig ook graag zo houden. Ik wil die druk van een opdracht niet voelen, me juist helemaal terugtrekken in mijn eigen wereld. Mijn eigen zone. Alleen dan kan ik echt iets van mezelf in mijn werk laten terugkomen.’
Linda laat zich inspireren door dat wat ze ziet. Soms is dat simpelweg een ijsje of een veer en vaak zijn dat de boeketten plukbloemen, waarmee ze haar huis opfleurt. Heel af en toe laat ze zich verleiden om ter plekke haar pencelen te pakken en gewoon te beginnen. ‘Maar dan moet ik daar ook wel echt de rust voor voelen. Dat lukt bijvoorbeeld in het huisje van mijn ouders in Frankrijk, ver weg van alle beslommeringen. Maar meestal maak ik foto’s van mijn objecten zodat ik kan schilderen op de momenten dat ik de rust ook hier thuis vind.’
Het liep niet meteen storm, maar de eerste stap was gezet
Onder het mom van ‘niet geschoten is altijd mis’ besloot ze vier jaar geleden haar aquarellen op kaartjes te laten drukken en te verkopen in de IJhallen in Amsterdam, in een kraam, die ze met haar zussen deelde. Later probeerde ze het nogmaals tijdens een markt in Ommen. Het liep weliswaar niet meteen storm, maar de eerste stap was gezet. En het smaakte naar meer.
Toen in tijden van corona veel mensen elkaar niet konden bezoeken en kaartjes als zoete broodjes over de toonbank gingen, bood Linda haar kaartjes aan in Jouw Marktkraam. Het was die bewuste periode, dat ze begon met het fotograferen van opvallende objecten. Om ze vervolgens na te schilderen. ‘Niet allemaal uit de losse pols hoor. Soms maakte ik er een print van en tekende ik eerst de contouren. Pas daarna begon ik te schilderen. Daardoor kan ik veel nauwkeuriger werken, leg ik accenten en lijkt het levensecht. Mijn bloemenaquarellen verfijn ik eveneens. Door het kleurencontrast te vergroten met behulp van photoshop. Dat geeft een toegevoegde waarde, de combinatie van verschillende technieken.’
Karakteristieke bezienswaardigheden Dedemsvaart
Geboeid door zoveel authenticiteit in haar eigen geboortedorp, schilderde Linda tijdens de lockdown voornamelijk karakteristieke bezienswaardigheden in Dedemsvaart. Gebouwen en kunstwerken. Zoals bijvoorbeeld het voormalig gemeentehuis van Avereest, ’t Olde Postkantoor, de voormalige Markthal, waar haar zoontje van 10 op de originele tekening het logo van DA aan toe mocht voegen, het konijn en de diamant op de Kotermeerstal en het Kalkoventerrein. De Tuinen van Mien Ruys staan nog op haar lijstje. ‘Ik ben daar ooit als kind eens geweest en wil daar heel graag nog eens kijken, maar dan wil ik wel iets schilderen, waaraan de Tuinen herkenbaar zijn. Zodat ik het aan mijn Dedemsvaartse serie kan toevoegen.’
‘Ik geniet als anonieme toeschouwer’
Een deel van de serie voorzag ze van ‘Groeten uit Dedemsvaart’ en prijkt in het kaartenrek bij de entree van Jouw Marktkraam. Van de mensen die weten dat zij de kleine kunstwerkjes heeft gemaakt, krijgt ze lovende reacties. ‘Maar de meesten weten het niet hoor’, lacht ze. ‘Ik vind het vooral leuk om mensen blij te maken met iets, waar ik zelf ook heel veel plezier aan heb beleefd. En zij maken er ook weer iemand blij mee. Ik geniet dan als anonieme toeschouwer.’ Ze realiseert zich ook dat ze met haar verhaal uit haar eigen schaduw stapt. ‘Ik ontkom er nu niet meer aan hè?’, schaterlacht ze. ‘Dit was niet helemaal de bedoeling.’
Stiekem is ze best een beetje trots dat haar werk wordt opgemerkt. ‘Ik voel me vaak onzeker over mijn werk. Het duurt soms echt een tijd, voordat ik daadwerkelijk iets op papier krijg. Ik denk dan: zie je wel, ik kan het niet. Maar achteraf ben ik toch vaak wel heel tevreden. Wat een raar proces eigenlijk hè?’
Fijn om van betekenis te kunnen zijn
Nadat ze na de havo een jaar op eigen benen leerde te staan op Highschool in Amerika, wilde ze, eenmaal terug op Nederlandse bodem, naar de kunstacademie. De vrijheid die ze daar kreeg en de pieken, maar ook de dalen in de beoordeling van haar werk, bleken niet bij haar te passen. Na twee jaar maakte ze de overstap naar het mbo. De opleiding Kunst, Media en Design op het Deltion College was daarentegen op haar lijf geschreven. Dat leverde Linda haar huidige baan bij IDD in Zwolle op, een reclamebureau dat mensen en merken in beweging zet en van betekenis laat zijn vanuit identiteit. ‘Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin, een heel warm bedrijf. We werken voor non-profitorganisaties, zoals bijvoorbeeld goede doelen. Net als met mijn schilderwerk, vind ik fijn om van betekenis te kunnen zijn. Ik zit daar echt op mijn plek.’
‘De paardenbloem fascineert me ’
Van haar werkgever kreeg ze het verzoek een aquarel van bloemen te schilderen voor een klant. ‘Die druk kon ik aan’, lacht ze. Desondanks wil ze voorlopig nog in de luwte blijven. ‘Natuurlijk ben ik me wel aan het oriënteren. Maar de tijd is nog niet rijp. Op Instagram deel ik mijn werk via @lin.da.ndalion. Je weet wel, van de paardenbloem. Die bloem fascineert me, evenals de symboliek erachter. ‘Ik verwonder me over de verschillende fases die deze bloem doormaakt. Hoe de bloem begint en eindigt, de blaasbloem, die elke keer veertjes moet loslaten, en het onsamenhangende dat toch één geheel vormt. Ik heb er een aquarel van gemaakt en op een visitekaartje laten drukken. Dat dan weer wel. Ik groei in mijn werk vanzelf ergens naar toe. Met de tijd.’
Wil je op de hoogte blijven van de creaties van Linda? Volg haar dan op Instagram via @lin.da.ndalion
Fotografe Tosca Dekker strijkt neer in Dedemsvaart
‘Iedereen is hier heel gemoedelijk. Heel anders dan waar ik vandaan kom.’
Soms ligt ze urenlang in het gras om de pyjamazweefvlieg in beeld te vangen. De mooiste foto die ze ooit maakte was van een vlinder die ze tijdens een bezoek aan de Orchideeën Hoeve vastlegde op camera. Nog niet heel veel mensen in Dedemsvaart kennen de 34-jarige fotografe Tosca Dekker, omdat ze nog maar net hier naartoe is verhuisd. Maar als het aan Tosca ligt, komt daar snel verandering in. Vanaf het moment dat ze neerstreek aan de Langewijk startte ze haar eigen Facebook community en daagt ze de inwoners uit mooie plaatjes van het dorp te delen in de groep ‘Fotografie Dedemsvaart’.
Dat betekent overigens niet dat ze zich alleen maar bezighoudt met natuurfotografie. Integendeel. Haar andere specialiteiten zijn portretfotografie en familie- en baby-fotoshoots. ‘Mijn dochter en zoon van 4 en 5 weten er alles van’, lacht ze. ‘Ik heb al heel wat fotomateriaal verzameld in de loop der jaren. Zij hebben niet altijd zin meer om model te staan. Kinderen kun je ook het beste zoveel mogelijk spelenderwijs proberen vast te leggen. Vangen in het moment. Spontaan. Terwijl ze in de tuin onder de sproeier doorrennen bijvoorbeeld. Dat levert de mooiste plaatjes op.’
Flexibel
Het is nog maar sinds kort, dat ze besloot zich volledig te gaan richten op fotografie. ‘We komen uit Zeewolde. Mijn mans familie woont hier en hij is hier geboren. In Zeewolde werkte ik bij de Praxis en deed ik fotografie ernaast. De kinderen gingen dan naar de opvang. Toen we besloten te gaan verhuizen, is ook het plan ontstaan om volledig voor mezelf te beginnen. Om meer thuis te kunnen zijn en toch ook flexibel met mijn tijd om te kunnen gaan. Ik kan dan zoveel mogelijk onder schooltijd en in de avonduren aan het werk.’
Al van jongs af aan legt Tosca veel momenten vast op de gevoelige plaat. ‘Eigenlijk komt dat door mijn vader. Ik herinner me dat hij altijd in de klas kwam filmen met zijn videocamera. Ik was toen zelf nog maar 4 of 5 jaar. Later schafte hij een spiegelreflexcamera aan. Ik vond dat altijd heel interessant. Zelf liep ik ook al op jonge leeftijd rond met een compact camera. Die moest om de twee jaar worden vervangen, dus dat zegt genoeg’, lacht ze.
Levenslessen
Toch koos ze na het voortgezet onderwijs niet meteen voor fotografie. ‘Ik wilde met kinderen werken, maar ik kwam ook tot de ontdekking dat die eeuwige routine, dag in dag uit, uiteindelijk niets voor mij was. Vervolgens maakte ik de overstap naar de opleiding hospitality en mocht ik een half jaar op stage bij een recreatiepark in het Amerikaanse Orlando. Die kans heb ik met beide handen gegrepen. Ik kijk er heel positief op terug, maar toen ik er middenin zat, had ik heimwee. Ik ben blijkbaar toch niet zo avontuurlijk aangelegd. Dat weet ik nu.’
Alle levenslessen, die ze aan de andere kant van de oceaan leerde, nam ze mee terug naar huis en ze besefte meer dan ooit dat haar plek thuis was, de plek waar ze was opgegroeid. Zelfstandig als ze inmiddels was, besloot ze na haar opleiding aan de slag te gaan bij de Formido. Daar kwam ze terecht in een gouden team, waar ze jarenlang met veel plezier werkte, ook nadat het Praxis werd. Tot het moment van de verhuizing. Waarmee ze uiteindelijk toch veel minder moeite bleek te hebben dan ze aanvankelijk dacht.
‘Natuurlijk heb ik er wel even over moeten nadenken. Maar ik bedacht me ook, dat als we wat wilden, we het nu moesten doen. De kinderen zijn nog jong en hebben nog geen grote vriendenkring die ze achterlaten. Bovendien woont hier de familie van mijn man.’
Zwartwitfotografie
Tosca zag de verhuizing bovendien als dé kans om zich helemaal te gaan richten op fotografie. ‘In Zeewolde had ik al de nodige naamsbekendheid opgebouwd. Voornamelijk dankzij mond-op-mond-reclame en omdat ik een keer een fotoshoot heb weggegeven. Zo rolde ik eigenlijk van de ene opdracht in de andere. Dat moet ik hier allemaal nog gaan waarmaken. Ik ben van plan om mooie werken te gaan delen op social media en mijn flyers en visitekaartjes liggen klaar voor verspreiding. In de Facebook community deel ik mijn passie met andere liefhebbers van fotografie. Ik heb echt al een paar hele gave foto’s toegestuurd gekregen. Iedereen heeft daarin weer z’n eigen specialiteit en eigen smaak. Dat maakt het ook zo boeiend.’
‘Zelf ben ik groot liefhebber van zwartwitfotografie. Het contrast dat ontstaat, de compositie die ik soms in kleur niet kan vinden en dan opeens, als ik het naar zwartwit verander, is het er opeens. Ik verwonder me er soms echt over. Verder houd ik het meest van pure fotografie. Zonder al te veel bewerkingen. Oneffenheden mogen er zijn. Dat maakt ons puur, gewoon wie we zijn.’
Tosca kijkt er naar uit om in Dedemsvaart als fotografe aan de slag te gaan, ook al heeft ze nu nog geen idee hoe groot het aanbod in het dorp al is. Desondanks heeft ze vertrouwen dat het goed komt.
Tuinen van Mien Ruys
Ze is zichtbaar blij met haar nieuwe woonomgeving aan de Langewijk in Dedemsvaart. ‘Een heerlijke plek met veel oude, vooral karakteristieke huizen. Daar hou ik van. Ook in dat straatje, de Van Haeringenstraat toch?’, vraagt ze, terwijl ze wijst. ‘Ik ben er wel eens doorheen gelopen tijdens Koningsdag, als we op bezoek waren. Wat een leuke huizen staan daar. De Dedemsvaria-feestweek ken ik ook. Gezellig! En ik kan niet wachten om in de Tuinen van Mien Ruys te gaan fotograferen. Zo’n parel en zo dichtbij!’
‘Iedereen groet ons’
‘Voor mijn man is het helemaal thuiskomen. Even op de fiets naar zijn zus. Dat kan nu gewoon. Als ik op maandagavond met mijn schoonzus ga wandelen, groet iedereen ons. Iedereen is hier heel gemoedelijk. Heel anders, dan waar ik vandaan kom.’ Als je hier een biertje omver stoot, krijg je gewoon een nieuwe. Je hoeft het niet eens te betalen. Dat is in het westen wel anders. Daar is het lontje iets korter. Ja, ik kan hier wel wennen.’
Nieuwsgierig geworden naar het werk van Tosca? Neem dan eens een kijkje op haar website www.toscafotografie.com.
Kootje geeft Dedemsvaart vleugels!
‘Beleef jij Dedemsvaart met mij mee?’
‘Aangenaam! Kootje is mijn naam. Ik ben zo trots als een pauw!’ Weet je waarom? Ik mag de nieuwe mascotte zijn van InDedemsvaart.
Ik kom niet zomaar uit de lucht vallen hoor! Mijn nestje vind je op ‘De Koter’, vandaar ook mijn naam. 😊 Ik vind het er heerlijk, voel me er vogelvrij. Vaak vlieg ik in vogelvlucht even over het dorp. En wat ik dan zie! Te veel om op te noemen. Dat alles wil ik jou ook graag laten zien en vooral laten meebeleven. Ik spot de leukste bezienswaardigheden, super toffe activiteiten en de meest prachtige verhalen van de mensen die er wonen en werken. Die verhalen geven een inkijkje in iemands leven en drijfveren. Je herkent het vast! Zoals wij vogels elkaar ook herkennen aan onze veren.
Leuk om je te zien!
Vaak strijk ik neer op de mooiste plekken en verwonder me elke keer weer over de pareltjes van jullie mooie dorp. Al die mooie indrukken koester ik, ik neem ze mee onder mijn vleugels. Niet om ze daar te houden hoor! Juist om ze verder te vertellen. Want nu ik mijn nestje op de Kotermeerstal heb gebouwd, voel ik me net als jullie een van de trotse bewoners van het dorp. Een dorp dat het verdient om op de kaart gezet te worden. En weet je wat? Ik mag daarbij helpen. Dedemsvaart krijgt vleugels! Let op mijn woorden! Als je mij hebt gespot, dan weet je dat er iets te beleven valt in Dedemsvaart! Zo werkt het. Simpel. Beleef je Dedemsvaart met mij mee? Lijkt me leuk om je te zien in Dedemsvaart! Heb jij iets leuks om te delen? Deel het dan met info@indedemsvaart.nl. Tot ziens in en om het dorp. Ik vlieg met je mee!
Melissa van Dalen voelt zich thuis bij Oegema Transport
‘Vrachtwagenchauffeur word je niet, dat bén je’
Om half vijf uur ’s ochtends klimt Melissa van Dalen in de cabine van haar vrachtwagen bij Oegema Transport in Dedemsvaart. Het is nog vroeg, maar daar is ze inmiddels na ruim tien jaar wel aan gewend. De trekker met oplegger is vier dagen in de week haar werk- en leefomgeving. Hoe ze bedacht had vrachtwagenchauffeur te worden? ‘Vrachtwagenchauffeur word je niet, dat bén je’, zegt de 30-jarige vrachtwagenchauffeur lachend en vertrekt voor haar eerste rit in de ochtend naar het DHL-depot in Deventer.
‘Het is een echte mannenwereld’, vertelt Melissa, ‘en daar moet je wel tegen kunnen.’ Voor Melissa is dat geen probleem. Zij vindt het samenwerken met mannelijke collega’s prima. Van jongs af aan wist Melissa al dat ze vrachtwagenchauffeur wilde worden. ‘Ik ben met het virus opgegroeid’, zegt ze met een glimlach. Haar vader was vrachtwagenchauffeur en er werd thuis regelmatig gesleuteld. Ook haar zus heeft gekozen voor een beroep in de techniek: monteur bij een groot vrachtwagenbedrijf. Wel is zij inmiddels doorgestroomd naar een kantoorfunctie binnen dat bedrijf, maar sleutelen is wel haar passie.
Direct aan de slag als chauffeur
Terwijl Melissa met trots één van de vrachtwagens van Oegema Transport in Dedemsvaart laat zien, vertelt ze verder. Bij het ROC van Twente heeft ze de opleiding Manager Opslag en Vervoer gevolgd. Los van de opleiding heeft ze haar groot rijbewijs gehaald. ‘De leraren hebben mij gesmeekt om niet op de vrachtwagen te gaan’, vertelt Melissa, maar door de voorliefde voor het vak, besloot ze na het halen van haar diploma toch te solliciteren voor een functie als vrachtwagenchauffeur.
‘Ik ervaar veel vrijheid, ik kan mijn eigen muziek uitkiezen en kan heerlijk om mij heen kijken’
Maar hoe ziet zo’n dag van Melissa er nou uit? ‘Ik begin elke dag tussen de 4.30 en 5.00 uur met als eerste bestemming een city-hub (meestal Deventer) van DHL en dan door naar het sorteercentrum van DHL in Zaltbommel. Daar los ik en dan neem ik de retouren mee terug. Dan volgt hier voor de middag de tweede route, ook voor DHL en laad ik voor de city-hubs Markelo, Almelo en Hoogeveen. Meestal ben ik tussen 4 en 5 uur ’s middags weer terug op de zaak in Dedemsvaart’. Op de vraag of het een zwaar beroep is, schudt Melissa haar hoofd. Het geeft haar juist energie, zo laat ze weten. ‘Ik ervaar veel vrijheid, ik kan mijn eigen muziek uitkiezen en kan heerlijk om mij heen kijken.’
Vrouwelijke chauffeurs vaak doorzetters
Ook is er geen verschil tussen de werkzaamheden voor haarzelf en haar mannelijke collega’s. ‘Ik krijg geen ander werk, omdat ik een vrouw ben’, aldus Melissa. René Lenters, coördinator van transport bij Oegema, bevestigt dit. Ook hoeft een vrouw niet beter haar best te doen dan een mannelijke collega. ‘We zijn één team met één taak’, aldus René. Van de 700 chauffeurs bij Oegema zijn er acht vrouwen. Dat er verschil tussen deze mannen en vrouwen is, is volgens de coördinator wel waar, maar hij ziet de aanwezigheid van vrouwelijke chauffeurs als positief. ‘Dames die voor dit werk kiezen, hebben er vaak goed en lang over nagedacht. Het zijn vaak doorzetters, die niet zomaar bij de pakken gaan neerzitten.’ En dat doorzetten, daar herkent Melissa zich wel in. ‘Als ik iets niet zou kunnen, zoals aandocken voor een laad- en losdeur, dan zou ik op de zaterdag terugkomen en het net zo lang oefenen, totdat ik het onder de knie heb.’
Ook chauffeur worden?
Heb jij ook belangstelling voor een baan als chauffeur, of wil je meer informatie? Neem dan contact op met: Oegema Transport, afd. personeelszaken. Tel. +31 (0) 523 – 624342 of per e-mail: peroneelszaken@oegematransport.nl
We mochten dit prachtige verhaal van Melissa plaatsen dankzij www.dutchtechzone.nl. Dutch TechZone (Emmen, Coevorden, Hardenberg en Hoogeveen) is dé regio voor de maakindustrie in Europa. Samen produceren we op slimme en duurzame wijze in de breedste zin van het woord. In Dutch TechZone werken we samen, inspireren we elkaar, delen we kennis en creëren we het ultieme ondernemersklimaat om door te groeien. Zo bouwen we aan een veerkrachtige regio, die zich blijft ontwikkelen.
