‘Het algemeen belang is vaak niet het belang van iedereen’

Marjo de Greef uit Dedemsvaart, tweede kandidaat op de verkiezingslijst van D66, streeft naar een open en eerlijke politiek. En hoewel ze het niet altijd met haar eens was, heeft ze bewondering voor de manier waarop Angela Merkel als vrouwelijke leider haar bijdrage heeft geleverd. Aan INDedemsvaart vertelde ze aan de hand van twaalf persoonlijke vragen haar verhaal. Evenals Gerrit Hartholt uit Dedemsvaart en Manon Toonen uit Balkbrug.

• Naam: Marjo de Greef-Moes
• Woonplaats: Dedemsvaart
• Leeftijd: 61
• Partij: D66, 2e op de lijst
  

  
  Twaalf persoonlijke vragen aan Marjo de Greef

• Wat wil jij beteken voor de gemeente Hardenberg en voor Dedemsvaart in het bijzonder?

 Ik zou graag een open en eerlijke politiek willen bereiken. Met daarin duidelijk een tijdig adviserende rol voor de inwoners, zodat de politiek een goede belangenafweging kan maken en het besluit goed kan uitleggen.

Ik ga mij inzetten voor een levendige Dedemsvaartse samenleving , waarin ieder op zijn eigen wijze een steentje aan kan bijdragen. Dat betekent dat Dedemsvaart haar eigen identiteit moet kunnen ontwikkelen en daarop moet inspelen met geschikte woningen, werk, onderwijs , sport, cultuur en ook al is het maar miniem, haar steentje kan bijdragen met betrekking tot het klimaat

• Wie of wat inspireert jou

Niet per se één persoon, maar als ik maar een stukje over mag/kan brengen van de boodschap van Mandela, dan zou ik heel blij zijn. Hoewel ik het politiek niet altijd met haar eens was, vind ik Angela Merkel een goed voorbeeld van hoe je als vrouw in de politiek je bijdrage kunt leveren.

• En hoe hoop jij de kiezers te inspireren?

Door open en eerlijk te zijn over onder andere dat het algemeen belang vaak niet het belang van iedereen is. Daarnaast om meer vertrouwen te geven aan mensen.

• Wat is je lievelingsboek? (Film mag ook)

De graaf van Monte Cristo van Alexandre Dumas. Het boek gaat over hoe mensen hun rijkdom en status ten koste van iemand anders willen handhaven/uitbreiden en de “wraak” daarop. Vooral hoe de puzzelstukjes in elkaar vallen vind ik bijzonder mooi om te lezen.

• Als je zelf een boek zou mogen schrijven, waar zou dat dan over gaan?

Ik zou een boek willen schrijven over het onvermogen van mensen om met macht om te gaan. En dat macht, volgens mij, zou moeten bestaan uit verantwoordelijkheid die je draagt voor welvaart en welzijn van andere mensen.

• Welk hoofdstuk in je leven zou je nog eens over willen doen?

Geen enkel hoofdstuk. Ik ben tevreden met de hoofdstukken van mijn leven, zoals die op dit moment zijn geschreven met alle ups en downs. Mijn gezegde: ‘Als er geen dalen zijn , dan kan je ook geen bergen beklimmen’.

• Hoe wil jij geschiedenis schrijven? Oftewel, hoe wil jij herinnerd worden?

Ik zou graag vooral door mijn gezin herinnerd willen worden als liefdevol, eerlijk persoon die oog heeft voor de ander.

• Waar mogen we jou midden in de nacht voor wakker maken?

Eigen gemaakte groentesoep, zoals mijn moeder ze vroeger maakte.

• Wat is jouw grootste ergernis?

Dat mensen niet eerlijk zijn en dat mensen zo snel (negatief) oordelen over anderen, zonder hun verhaal te kennen. Helaas niets menselijks is mij ook vreemd, maar ik probeer niet te snel te oordelen en naar mate ik ouder word gaat mij dat steeds beter af.

• Heb je ooit een moment gehad dat je het liefst door de grond wilde zakken?

Toen ik 18 was , lang geleden dus, werkte ik als enige jonge meid op de administratie van een grote garage. Er lag in die winter heel veel sneeuw en ik moest dus regelmatig aan een sneeuwballengevecht met mannelijke collega’s geloven. Ik dacht slim te zijn door mij buiten naast de deur met een arm vol sneeuw op te stellen en deze op een collega te gooien, zodra die naar buiten kwam. Helaas voor mij was die dag de directeur van Opel Nederland op bezoek. Hij kwam het eerst naar buiten en kreeg van mij de volle laag. Gelukkig nam hij het goed op, maar op dat moment kon ik wel door de grond zakken. Nu zou ik er hartelijk om kunnen lachen. Dat is het voordeel van ouder worden. Je kunt beter relativeren.

• Waar ben je trots op? 

Op onze 3 dochters , die ieder op hun eigen manier en met respect voor elkaar en anderen hun plek in de samenleving innemen.

• Is er een plek in onze gemeente waar je het liefst naartoe gaat? En daarbuiten?

Het Reestdal vind ik schitterend bij elk weertype en is bij elk jaargetijde supermooi.

De bergen in het Zillertal in Oostenrijk hebben mijn hart gestolen, vanwege de rust die je er nog kunt vinden en vanwege het besef dat je als mens dan toch maar heel klein en nietig bent.

Ook Gerrit Hartholt uit Dedemsvaart en Manon Toonen uit Balkbrug hebben zich verkiesbaar gesteld. Benieuwd naar hun verhalen? Klik dan op de onderstaande linkjes.

‘Het gaat om de betrokkenheid die je toont’

Volgens raadslid Simone Hof uit Balkbrug, nummer twee op de lijst van de ChristenUnie, lopen mensen niet warm voor mooie beloftes, maar gaat het juist om de betrokkenheid die je toont als partij. Ze vindt het niet persé nodig om geschiedenis te schrijven, maar hoopt wel een positieve invloed uit te kunnen oefenen op haar medemens. INDedemsvaart stelde haar twaalf persoonlijke vragen. En natuurlijk legden we diezelfde vragen voor aan een aantal van haar partijgenoten.

• Naam: Simone Hof
• Woonplaats: Balkbrug
• Leeftijd: 54
• Partij: ChristenUnie, 2e op de lijst

Twaalf  persoonlijke vragen van INDedemsvaart aan Simone Hof

• Wat wil jij betekenen voor de gemeente Hardenberg en voor Balkbrug in het bijzonder?

Ik wil het lokale bestuur graag dichter bij inwoners brengen. Omdat we het met en voor elkaar moeten doen en daarvoor moet je goed met elkaar in verbinding staan. Ik woon in Balkbrug, dus dat is voor mij de aangewezen plek om daar mee verder te gaan. Verder wil ik – en daar is de ChristenUnie al een tijdje mee bezig – voor Balkbrug bereiken dat het op en rond de N377 veiliger wordt. We zijn op zich blij met de onderdoorgang, maar daardoor wordt er nu vaak zo hard gereden, dat maatregelen echt noodzakelijk zijn.

• Wie of wat inspireert jou?

Het feit dat ik voor de ChristenUnie actief ben, verraadt natuurlijk dat ik onder andere geïnspireerd word door wat Christus ons in de bijbel voorleeft. Daarnaast word ik niet zozeer door mensen zelf geïnspireerd maar meer om wat ze doen. Ik zou wel een ochtendje willen praten met mevrouw Angela Merkel, de net afgetreden Duitse bondskanselier. En ik ben op dit moment wel een beetje onder de indruk van de standvastigheid van de Oekraïense president Zelensky.

• En hoe hoop jij de kiezers te inspireren?

Ik hoop dat dat lukt door betrokkkenheid te tonen. In de jaren dat ik nu raadslid ben, heb ik gemerkt dat het mensen niet zozeer gaat om mooie woorden en beloftes, maar dat ze het erg op prijs stellen als je regelmatig met hen spreekt, naar ze luistert en serieus neemt.

• Wat is je lievelingsboek? (film mag ook)

Ik lees ontzettend graag (en ga trouwens ook graag naar de bioscoop). Ik heb geen uitgesproken favoriet boek, maar kan “Ik ben pelgrim” van Terry Hayes van harte aanbevelen.

• Als je zelf een boek zou mogen schrijven, waar zou dat dan over gaan?

Geen flauw idee. Al zouden er zeker sterke, gedreven vrouwen in voorkomen.

• Welk hoofdstuk in je leven zou je nog eens over willen doen?

Geen enkel. In mijn leven is echt niet alles van een leien dakje gegaan maar ik ben blij met waar ik nu sta en hoe ik daar gekomen ben.

• Hoe wil jij geschiedenis schrijven? Oftewel, hoe wil jij herinnerd worden?

Ik hoef niet per se geschiedenis te schrijven. Ik wil graag mijn bijdrage leveren in het hier en nu, in de hoop dat het van positieve invloed is op wat er nog komen gaat. Ik vind het belangrijk betrouwbaar te zijn en, voor zover dat in mijn macht ligt, het goede te doen. En ik hoop dat mijn dierbaren me zich herinneren als iemand die liefhad.

• Waar mogen we jou midden in de nacht voor wakker maken?

Nergens voor. Mijn nachten zijn in de regel niet zo lang, dus wil ik daar het maximale uithalen.

• Wat is jouw grootste ergernis?

Lawaai; we hebben bijna letterlijk 24/7 geluid om ons heen, van allerlei apparaten, verkeer, te harde muziek, schreeuwerige reclames of wat dan ook. En besluiteloosheid, soms is het beter een foute beslissing te nemen dan geen.

• Heb je ooit een moment gehad dat je het liefst door de grond wilde zakken?

Niet echt. Iedereen maakt fouten of doet weleens iets doms. Ik probeer me daar niet teveel van aan te trekken. Wat ik wel vervelend vind is als ik mensen heb gekwetst. Dat is niet mijn bedoeling dus dat probeer ik dan zo snel mogelijk recht te zetten.

• Waar ben je trots op?

Niet op iets in het bijzonder. Maar ik ben blij met hoe ik het tot dusver gerooid heb in het leven, mijn directe omgeving, in mijn werk en de lokale politiek.

• Is er een plek in onze gemeente waar je het liefst naartoe gaat? En daarbuiten?

Zeker! Het Reestdal is prachtig, daar loop ik graag en vaak. En ik ben gids in de Ommerschans, een interessant stukje Balkbrug (althans, voor een klein deel). Buiten onze gemeente ga ik graag naar Vlieland, voor de relatieve rust (je auto mag niet mee het eiland op), even niks te moeten en de zee.

Ook benieuwd naar het verhaal van andere kandidaten uit Dedemsvaart en Balkbrug? Klik dan hieronder op de link. Veel leesplezier!

‘Ik ben er best trots op dat we het  zelfstandig hebben gered’

Aan de stamtafel van eetcafé De Bolle drinkt eigenaar Christiaan Post een welverdiende kop koffie als er plotsklaps een gast de deur binnenstormt met rode wangen van de koude wind en van inspanning. ‘Ik ben hiernaast bezig, maar kan ik hier straks even een hapje komen eten?’, vraagt hij gehaast. ‘Entrecootje ofzo?’ Christaan lacht. ‘De entrecote staat op onze nieuwe kaart, maar voor nu heb ik wel een lekkere schnitzel of spareribs.’ De man knikt blij. ‘Lekker! Ik maak even mijn werk af en dan kom ik eraan.’

Het lijkt een doodgewone doordeweekse dag. Maar sinds we leven met een pandemie is eigenlijk geen enkele dag meer doorsnee. Zeker niet voor de horeca. Gelukkig gloort er hoop aan de horizon, nu het kabinet heeft aangekondigd de meeste coronaregels overboord te willen gooien. Sindsdien is Christiaan in een juichstemming. ‘Ondanks dat corona ons geen windeieren heeft gelegd hoor’, benadrukt hij. ‘Maar we kunnen niet wachten totdat we het café weer vol hebben. We hebben van alles in petto’, zegt hij handenwrijvend.

‘Ik zal die dag echt nooit meer vergeten.’

In december 2019 opende hij vol goede moed het eetcafé aan de Julianastraat. Drie maanden later, om precies te zijn op 15 maart 2020, droeg de regering de horeca op de deuren te sluiten. ‘We kregen een half uur de tijd om de gasten naar huis te sturen. Ik zal die dag echt nooit meer vergeten. Verschrikkelijk. Alsof we het galgenmaal serveerden.’

Een onzekere periode brak aan en Christiaan besloot zich voor honderd procent te storten op de bezorgservice. Hoewel dit sterk leek op een vooruitziende blik, stond hij zelf versteld van het succes. ‘We hadden al voor de lockdown de folders verspreid en opeens bleek het een gouden greep. Alles kwam opeens in een stroomversnelling. We hebben het zowel de eerste als de tweede lockdown hartstikke druk gehad. En ja, ik ben er best een beetje trots op dat we het zelfstandig hebben gered. Zonder steun van de overheid.’

‘Elke avond aan een lege bar zitten, breekt je op’

Desondanks drukte de laatste lockdown zwaar op de caféhouder. ‘We misten natuurlijk de Kerst en januari en februari zijn sowieso altijd al magere maanden. Maar ook de leegte ontmoedigt. Elke avond aan een lege bar zitten, dat breekt je op. Het doet echt pijn. We zetten dan zelf de muziek maar wat harder en schonken een biertje voor het personeel. Zo leek het nog ergens op. Maar leuk is anders.’

Zijn medewerkers gaan hem aan het hart. ‘Afgelopen zomer hebben we extra mensen aangenomen en hen wilde ik er absoluut bij houden. Niet alleen omdat horecapersoneel moeilijk is te krijgen, maar vooral omdat ik enorm veel bewondering en waardering heb.  Voor allemaal. Ze hebben het geweldig gedaan en bijzonder veel veerkracht getoond. Ook ben ik heel blij met de vele klanten en stamgasten die ons tot het laatst toe er doorheen hebben getrokken.’

‘Ik zit nooit stil’

De horeca zit Christiaan in het bloed. ‘Op bruiloften haalde ik al glazen op toen ik nog maar 15 was’, lacht hij. ‘Sindsdien loopt de horeca als een rode draad door mijn leven.’ Met eetcafé De Bolle treedt hij in de voetsporen van wijlen zijn vader Arie. Arie Post runde het voormalig zalencentrum De Berken in Kerkenveld. Boven de bar hangt zijn portret. ‘Hij was mijn beste vriend en mijn voorbeeld’, vertelt Christiaan openhartig, terwijl hij zijn blik even laat rusten op de tekening. ‘Het altijd alles willen aanpakken, dat heb ik van hem. Ik zit nooit stil. Ik zit vol ideeën die ik allemaal nog in de praktijk wil brengen. Levenslustig, positief en creatief. Net als mijn vader. Toen hij overleed, wist ik niet waar ik het zoeken moest. Dat ik nu zijn werk kan voortzetten, voelt goed. Heel goed.’

‘Open staan voor nieuwe dingen en creatief bezig zijn’

Creativiteit en doorzettingsvermogen heeft Christiaan in coronatijd door een lastige tijd gesluisd. Door bijvoorbeeld een online muziekbingo te houden. De animo was onverwachts groot. ‘Nooit gedacht dat ik nog eens zoiets zou doen’, lacht de Dedemsvaarter. ‘Ook dat hoort bij het ondernemerschap. Open staan voor nieuwe dingen en creatief bezig zijn. In die zin sta ik altijd aan. Ergens had het ook wel wat, die innovatie. We waren in elk geval weer met mensen bezig. Interactie! Gaaf!’

Voor de komende tijd barst de caféhouder van de ideeën. ‘We krijgen een nieuwe bezorgkaart en een nieuwe menukaart in het café. We hebben de uitstraling van een eetcafé en de kwaliteit van een restaurant en dat gaan onze gasten de komende tijd extra ervaren. Ook willen we naar een totaalbeleving. Dat betekent dat als je hier een drankje komt drinken, de hapjes van het huis zijn.’ Gemoedelijkheid. Dat is een groot goed in eetcafé De Bolle en daar staat het ook om bekend. Het huiskamergevoel. Een huiskamer waar iedereen welkom is. Met elke maand livemuziek op het programma, de darttoernooien, kampioenschap piemel pimpen en de muziekbingo’s wordt dat gevoel nog eens versterkt.

‘Met z’n allen de draad oppakken. Maar nu samen’

Samen met de andere horecaondernemers zet Christiaan Post de schouders eronder. ‘Willen we Dedemsvaart extra op de kaart zetten, dan moeten we samenwerken. Lief en leed delen. Met z’n allen de draad weer oppakken. Maar nu samen. Voor het grotere belang.  We gaan mooie dingen doen de komende tijd. Voorlopig ben ik nog lang niet klaar. Ik heb er zin in.’

‘We hebben belangrijke lessen geleerd’

Hoewel hij het niet meer dan normaal vindt dat zijn winkel weer open is, is hij onwijs blij dat het weer kan en mag. Wilco Nuvelstijn van Nuvelstijn Mode in Dedemsvaart kijkt net als ieder ander terug op een lastige periode, maar ook op een mooie tijd, waaruit hij nuttige lessen heeft getrokken.

Ondanks zijn blijdschap gaat zijn hart uit naar de horeca en de cultuursector. ‘Ik snap dat er gedurende de pandemie regels zijn waaraan we ons moeten houden, maar ik denk niet dat wij hier persé de bron van besmetting zijn. Drukke steden misschien, maar een dorp als Dedemsvaart? Nee, dat denk ik niet.’

Blijven denken in kansen en mogelijkheden

Maar, net als vele anderen, kon ook Nuvelstijn Mode de afgelopen tijd niet veel anders dan zich bij de situatie neerleggen. Dat de Dedemsvaarters massaal bij de supermarkt aan de overkant naar binnen gingen, voelde soms wel wrang. Wilco stond alleen niet toe dat di t gevoel de overhand zou krijgen. En dus koos hij er heel resoluut voor om over zijn wrevel heen te stappen en te blijven denken in kansen en mogelijkheden. Zoals hij het altijd heeft gedaan en wat hem uiteindelijk tot een succesvol ondernemer heeft gemaakt.

Persoonlijk contact

De Dedemsvaartse ondernemer bleek gedurende de pandemie zijn tijd ver vooruit te zijn. Daar waar veel andere middenstanders in den lande hun les trokken uit de eerste lockdown en een webshop inrichtten, had Nuvelstijn Mode dat allemaal op orde. Al sinds 2012. Online bestellen of kleding reserveren in de winkel, het kon allemaal. Wilco bracht met dit systeem het percentage retourzendingen tot een acceptabel niveau en stimuleerde tegelijkertijd het persoonlijk contact. Dit dankzij de optie ‘reservering in de winkel’. Een win-win situatie dus.

‘We moesten opeens op een hele andere manier gaan ondernemen’

‘Dat is wel ons grote voordeel geweest’, beaamt Wilco. ‘Zeker in de tweede lockdown konden we op die manier toch nog wat klantencontacten onderhouden en mede daardoor bij de deur nog iets anders uit de collectie laten zien. Toch moesten ook wij opeens op een hele andere manier gaan ondernemen. Zeker in de eerste lockdown was het enorm schakelen. We zijn ons nog veel meer gaan richten op social media, hadden de hele dag telefonisch contact of stuurden berichten via Facebook of Instagram. Met het team maakten foto’s van alle kleding, richtten we ‘op-zicht-boxen’ in en in mijn auto maakte ik rekken, zodat ik met zoveel mogelijk voorraad op pad kon. In het begin reed ik af en aan, op de bonnefooi. Totdat we ook daarvoor een planning maakten om efficiënter aan huis te kunnen bezorgen.’

‘Gemakkelijker op onverwachte situaties inspelen’

Arbeidsintensief. Dat wel. Volgens Wilco is het allemaal de moeite waard geweest. ‘Het water heeft ons nooit aan de lippen gestaan en bovendien hebben we belangrijke lessen geleerd.’ Wilco doelt op een rigoureuze beslissing, die hij nam in de tijd van de lockdown. Op tv zag hij hoe voor miljarden aan kleding in de woestijn werd gedumpt. Dat zette hem aan het denken. Het heeft Wilco doen besluiten het roer om te gooien. ‘Vroeger hingen bij ons de rekken vol en hadden we ook nog volop voorraad. Daar zijn we vanaf gestapt. Ik koop kleding korter van tevoren in. Ook richt ik me minder op China en vaker op de markt in Europa. Daar geldt een productietijd van acht weken en dankzij die kortere levertijd kan ik veel specifieker kleding inkopen. Daardoor kan ik ook gemakkelijker op nieuwe trends en onverwachte situaties inspelen.’

‘Pure nostalgie’

‘Ik moet eerlijk bekennen dat ik nooit had verwacht dat ons dit nog eens zou overkomen. Je wordt toch echt wel even flink met de neus op de feiten gedrukt. Niets is vanzelfsprekend, dat blijkt maar weer’, verzucht de Dedemsvaartse ondernemer. Wilco ziet desondanks ook positieve kanten. ‘Vorig jaar Kerst was een hele mooie tijd. Ik stond bij klanten midden in de woonkamer, terwijl zij kleding aan het passen waren. Een beetje zoals mijn opa vroeger langs de boeren ging en de producten aan huis bracht. Bizar eigenlijk, maar wel pure nostalgie. De onzekerheid en uitzichtloosheid maakte het lastig, maar het was tegelijkertijd een tijd van ontdekken, creativiteit en freewheelen en ja, daar heb ik wel van genoten’, lacht hij.

‘Het gemoedelijke van het dorp’

Wilco is ervan overtuigd dat het lokaal kopen weer een extra dimensie heeft gekregen. ‘We hebben de afgelopen tijd aangetoond wat de kracht is van lokaal kopen. Die onderlinge verbinding, het gemoedelijke van het dorp, ja, dat is wel waar ik me in coronatijd heel erg bewust van ben geworden en extra ben gaan waarderen.’