Verhalen
Op INDedemsvaart schrijven we verhalen met impact. Verhalen waar de Dedemsvaarters zich in herkennen, die inspireren, die betekenis geven en die verbinden. Verhalen, waaruit blijkt dat we omzien naar elkaar, dat we met elkaar een gezonde ambitie hebben, kansen benutten, dat er saamhorigheid en is en waaruit blijkt hoe trots we eigenlijk zijn op ons dorp en alles wat daarmee samenhangt. Waarmee we laten zien dat we als krachtige kern belangrijk zijn voor de groeigemeente Hardenberg en dat Dedemsvaart een van de uithangborden is van de meest toegankelijke gemeente van Nederland. Dat we niet alleen keihard werken om dat vast te houden, maar dat we ons juist extra willen inzetten om dat beeld te verstevigen.
Met INDedemsvaart onderstrepen we de kracht van de Dedemsvaartse samenleving. Als onderdeel van de gemeente Hardenberg en de kracht van gewoon doen en durven doen.
Eddy Wagenvoord opent derde danscafé Molly’s
‘Het is tijd voor wat leven in de brouwerij’
Dedemsvaart is vanaf april weer een horecagelegenheid rijker. In het voormalige Enjoy komt danscafé Molly’s, van niemand minder dan Eddy Wagenvoord. Terug van weggeweest. In de wijde regio alom bekend en een horecaman pur sang. Al meer dan veertig jaar. Bekend van Takens, Vagant, Paddy’s in Balkbrug en het Cubaanse danscafé Habana in Dedemsvaart. En dan nu van Molly’s. De derde op rij. Zoals Eddy zelf omschrijft: ‘Een café waar je toevallig ook lekker kunt dansen’.
Inmiddels is Molly’s een begrip in Hoogeveen en Zwolle en hopelijk na dit voorjaar ook in Dedemsvaart. Eddy heeft er alle vertrouwen in dat zijn concept ook hier kans van slagen heeft.
Met Molly’s voorziet Wagenvoord in behoefte
Volgens de Balkbrugse uitbater wordt het hoog tijd dat er weer meer reuring komt in Dedemsvaart. ‘Er gebeurt hier veel te weinig en steeds minder’, vindt hij. ‘In elk geval in het uitgaansleven. De activiteiten in de natte horeca laten echt te wensen over.’ Eddy denkt met Molly’s dan ook absoluut te voorzien in een behoefte.
De verbouwing is op dit moment in volle gang. ‘Het wordt geen grootscheeps project hoor’, tempert hij de verwachtingen. ‘Eerst maar eens kijken hoe het loopt. Wat ik verbouw, wordt vaak wel mooi’, beaamt hij, niet in het minst bescheiden. ‘Ook hier maken we weer wat moois van. De authentieke stijl van Habana komt een beetje terug, het danspodium wordt wat groter en de bar iets kleiner. Lekker speels, met een poolbiljart, dartbanen en een boksbal.’
‘We weten niet wat ons nog te wachten staat’
Op de vraag of het niet heel erg gewaagd is om juist in deze pandemie een nieuw danscafé te openen, schudt Eddy zijn hoofd. ‘Nee, dat valt reuze mee. Het is juist een goede tijd om in te stappen. Als gevolg van de huidige onzekere tijd is er veel te huur, waardoor de huurcontracten een stuk aantrekkelijker zijn geworden. Nu een pand kopen zou niet slim zijn, dan is het wel een te groot risico. We weten natuurlijk niet wat ons nog te wachten staat en ik weet ook niet zeker of er wel voldoende animo voor is, dus in die zin blijft de investering altijd een gok. Maar dat hoort nu eenmaal bij het ondernemerschap.’
‘Een kwestie van opnieuw opvoeden’
Dat in het leven niets zeker is, realiseerde Eddy zich eens te meer gedurende de twee lockdowns. ‘Maar’, zegt hij, ‘corona heeft ook een keerzijde. ‘Door alle beperkingen zijn we gaan beseffen dat andere openingstijden ons veel voordelen opleveren. De meeste mensen zijn al lang blij dat ze er weer op uit mogen. En dan maakt het dus niet uit of je eerder opengaat en eerder sluit. Het levert voordelen op voor onze personeelsbezetting. En horecapersoneel is nu eenmaal moeilijk te krijgen. Iedereen, ook de gasten, hebben op deze manier meer aan de zondag’, lacht Eddy. ‘Door al om 9.00 uur open te gaan, wordt ook het indrinken thuis minder aantrekkelijk. Eigenlijk is het een kwestie van opnieuw opvoeden. Onze optredens plannen we ook bewust vroeger op de avond. Dat wil het uitgaanspubliek niet missen en dus komen ze eerder. Ik hoop heel erg dat deze trend doorzet. 03.00 uur alles dicht. Ik ben voor en ik ga het ook doen ook’, zegt hij stellig.
‘Voorkomen dat het doodbloedt’
Hij heeft er een goed gevoel over dat Molly’s in Dedemsvaart gaat aanslaan. ‘Het is tijd voor wat leven in de brouwerij. We moeten voorkomen dat het doodbloedt. Kijk om je heen in de omliggende dorpen. Er is nagenoeg niets meer. Uitgezonderd een handjevol stamcafés. Het hele nachtleven gaat zo naar de mallemoer. Dat wil ik proberen te voorkomen. Ook al kan ik dat niet in mijn eentje. Ik hoop dat mijn initiatief aanstekelijk werkt.’
‘Die leuke jaren gun ik de jongeren van nu ook’
Eddy mikt in eerste instantie op de zaterdag met liveoptredens en dj’s. Dave Roelvink staat al geboekt en ook staat er een Q-music foute party op het programma. ‘Ja, ik denk echt dat dit concept potentie heeft hier. Dat had Habana destijds ook. En laten we eerlijk zijn, de jeugd verdient het gewoon. Zeker na alle beperkingen. Als ik kijk naar mijn eigen jeugd, waren dat de leukste jaren. Die leuke jaren gun ik de jongeren van nu ook.’
Try-out met Avereester Kroegentocht
Na twee jaar leegstand heropent Eddy Wagenvoord op 2 april de deuren van het enige danscafé dat Dedemsvaart ooit rijk was. Nu onder de naam Molly’s. Met een nieuw sausje en andere openingstijden. 2 april. Voor veel jongeren zonder twijfel een heugelijke dag. Voor wie niet kan wachten is er een week eerder een try-out. Dan treedt tijdens de Avereester Kroegentocht de top 40 band Balance op.
Wil je alvast een beetje sfeer proeven bij de andere twee Molly’s?
Kijk dan op Facebook voor Molly’s Zwolle en Molly’s Hoogeveen of volg op Instagram het danscafé in Zwolle of Hoogeveen.
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Blijdschap overheerst bij René Kleine nu Kalkwieke weer open mag
‘Ik heb geleerd om het zuiniger aan te doen’
René Kleine van eetcafé De Kalkwieke is blij. Niet dolgelukkig, maar wel gewoon heel erg blij. Sinds woensdag staan bij hem, net als bij alle andere horecaondernemers in Nederland de deuren weer wagenwijd open. Hoewel hij niet echt bang is geweest om op de fles te gaan, haalt hij nu toch opgelucht adem.
‘Natuurlijk hadden we liever gehad dat alle beperkingen overboord waren gegooid. Eerlijk gezegd denk ik ook dat het prima had gekund. Gewoon de normale sluitingstijd en de anderhalve meter over boord. Die maatregel is gewoon niet handig in een café. Maar ik ben al lang blij dat we überhaupt weer open mogen’, zegt de uitbater van het Dedemsvaartse café. ‘Alles beter dan op slot of open tot vijf uur. Want ook dat was drama.’
Verwarmd winterterras
Hij hoopt dat zijn klanten dan nu echt gebruik kunnen gaan maken van de mooie nieuwe pui aan de voorkant. ‘In oktober hebben we dat gerealiseerd met het oog op de winter. Een verwarmd winterterras, heel behaaglijk en toch buiten. Fijn ook voor de rokers. Maar toen ging het land weer op slot en hebben we er maar heel kort van kunnen genieten. Ik hoop echt dat nieuwe maatregelen ons vanaf nu bespaard blijven.’
Sinds zes jaar runt René, afkomstig uit Drogteropslagen, met veel plezier De Kalkwieke. Hij is een horecaman in hart en nieren. ‘Toen ik zes was haalde ik al de glazen op bij een studentenvereniging in Deventer’, lacht hij. Later leerde hij de fijne kneepjes van het vak in de horeca op Mallorca, bij Paddy’s in Balkbrug en Rembrandt in Coevorden. Zijn langste tijd sleet hij bij De Kalkwieke. Totdat hij de kans kreeg om de zaak over te nemen van de familie Brand. Die pakte hij met beide handen. ‘Dat er nog eens een pandemie met een lockdown op mijn pad zou komen, had ik natuurlijk niet verwacht. Maar ja, wie wel.’
‘Ik kon niet wennen aan het vroege opstaan’
Om rond te kunnen komen, besloot hij in de eerste lockdown in de bouw aan de slag te gaan. Zijn personeel werd doorbetaald, maar zelf moest hij zijn eigen brood op de plank verdienen. ‘Ik heb in die tijd echt wel overwogen om de boel te verkopen. Heel even maar hoor. En ja, het is waar, de bouw biedt in tijden van corona meer zekerheid. Maar ik kon echt niet wennen aan het vroege opstaan. Soms vier uur, half vijf. Dat is geen doen voor een horecaman die normaal gesproken rond dat tijdstip zijn bed in rolt’, grinnikt René.
‘Weer een nieuwe buffer opbouwen’
Echt gewanhoopt heeft hij nooit, ‘maar’, zegt hij, ‘ik heb me echt wel eens afgevraagd hoe ik alles moest gaan rondbreien. Ik heb geleerd om het zuiniger aan te doen. Vroeger haalde ik meteen iets nieuws als er wat kapot ging. Nu kijk ik eerst of het nog te repareren valt. Als de bodem van de buffer die je hebt opgebouwd in zicht is, dan leer je dat vanzelf. We hebben een goede zomer gedraaid, maar ook nu is de rek er weer zo goed als uit. En dat betekent dat we weer een nieuwe buffer moeten gaan opbouwen. Dat kan alleen door hard te werken en zuinig aan te doen.’
De Dedemsvaartse uitbater merkt dat de klanten hem goed gezind zijn. ‘Die zaterdag dat we uit protest opengingen hadden we allemaal 35 euro fooi. Dat zegt genoeg. En dat doet ons heel erg goed.’
De bar is open!
‘Natuurlijk hadden we erop gerekend dat we samen met de middenstand weer open mochten. Toen bleek dat dit niet het geval was, voelde ik me neergeslagen.’ Maar ondanks het gevoel van onrecht, overheerste een week later de blijdschap. ‘We kunnen niet wachten om er weer flink tegenaan te gaan. We zijn alweer bezig met de organisatie van de Avereester Kroegentocht in maart’, laat René enthousiast weten, terwijl hij een biertje tapt. De bar is open!
Wil je op de hoogte blijven van het reilen en zeilen bij eetcafé De Kalkwieke? Dat kan via Facebook en Instagram.
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Wilco Nuvelstijn gooide het roer rigoureus om in coronatijd
‘We hebben belangrijke lessen geleerd’
Hoewel hij het niet meer dan normaal vindt dat zijn winkel weer open is, is hij onwijs blij dat het weer kan en mag. Wilco Nuvelstijn van Nuvelstijn Mode in Dedemsvaart kijkt net als ieder ander terug op een lastige periode, maar ook op een mooie tijd, waaruit hij nuttige lessen heeft getrokken.
Ondanks zijn blijdschap gaat zijn hart uit naar de horeca en de cultuursector. ‘Ik snap dat er gedurende de pandemie regels zijn waaraan we ons moeten houden, maar ik denk niet dat wij hier persé de bron van besmetting zijn. Drukke steden misschien, maar een dorp als Dedemsvaart? Nee, dat denk ik niet.’
Blijven denken in kansen en mogelijkheden
Maar, net als vele anderen, kon ook Nuvelstijn Mode de afgelopen tijd niet veel anders dan zich bij de situatie neerleggen. Dat de Dedemsvaarters massaal bij de supermarkt aan de overkant naar binnen gingen, voelde soms wel wrang. Wilco stond alleen niet toe dat di t gevoel de overhand zou krijgen. En dus koos hij er heel resoluut voor om over zijn wrevel heen te stappen en te blijven denken in kansen en mogelijkheden. Zoals hij het altijd heeft gedaan en wat hem uiteindelijk tot een succesvol ondernemer heeft gemaakt.
Persoonlijk contact
De Dedemsvaartse ondernemer bleek gedurende de pandemie zijn tijd ver vooruit te zijn. Daar waar veel andere middenstanders in den lande hun les trokken uit de eerste lockdown en een webshop inrichtten, had Nuvelstijn Mode dat allemaal op orde. Al sinds 2012. Online bestellen of kleding reserveren in de winkel, het kon allemaal. Wilco bracht met dit systeem het percentage retourzendingen tot een acceptabel niveau en stimuleerde tegelijkertijd het persoonlijk contact. Dit dankzij de optie ‘reservering in de winkel’. Een win-win situatie dus.
‘We moesten opeens op een hele andere manier gaan ondernemen’
‘Dat is wel ons grote voordeel geweest’, beaamt Wilco. ‘Zeker in de tweede lockdown konden we op die manier toch nog wat klantencontacten onderhouden en mede daardoor bij de deur nog iets anders uit de collectie laten zien. Toch moesten ook wij opeens op een hele andere manier gaan ondernemen. Zeker in de eerste lockdown was het enorm schakelen. We zijn ons nog veel meer gaan richten op social media, hadden de hele dag telefonisch contact of stuurden berichten via Facebook of Instagram. Met het team maakten foto’s van alle kleding, richtten we ‘op-zicht-boxen’ in en in mijn auto maakte ik rekken, zodat ik met zoveel mogelijk voorraad op pad kon. In het begin reed ik af en aan, op de bonnefooi. Totdat we ook daarvoor een planning maakten om efficiënter aan huis te kunnen bezorgen.’
‘Gemakkelijker op onverwachte situaties inspelen’
Arbeidsintensief. Dat wel. Volgens Wilco is het allemaal de moeite waard geweest. ‘Het water heeft ons nooit aan de lippen gestaan en bovendien hebben we belangrijke lessen geleerd.’ Wilco doelt op een rigoureuze beslissing, die hij nam in de tijd van de lockdown. Op tv zag hij hoe voor miljarden aan kleding in de woestijn werd gedumpt. Dat zette hem aan het denken. Het heeft Wilco doen besluiten het roer om te gooien. ‘Vroeger hingen bij ons de rekken vol en hadden we ook nog volop voorraad. Daar zijn we vanaf gestapt. Ik koop kleding korter van tevoren in. Ook richt ik me minder op China en vaker op de markt in Europa. Daar geldt een productietijd van acht weken en dankzij die kortere levertijd kan ik veel specifieker kleding inkopen. Daardoor kan ik ook gemakkelijker op nieuwe trends en onverwachte situaties inspelen.’
‘Pure nostalgie’
‘Ik moet eerlijk bekennen dat ik nooit had verwacht dat ons dit nog eens zou overkomen. Je wordt toch echt wel even flink met de neus op de feiten gedrukt. Niets is vanzelfsprekend, dat blijkt maar weer’, verzucht de Dedemsvaartse ondernemer. Wilco ziet desondanks ook positieve kanten. ‘Vorig jaar Kerst was een hele mooie tijd. Ik stond bij klanten midden in de woonkamer, terwijl zij kleding aan het passen waren. Een beetje zoals mijn opa vroeger langs de boeren ging en de producten aan huis bracht. Bizar eigenlijk, maar wel pure nostalgie. De onzekerheid en uitzichtloosheid maakte het lastig, maar het was tegelijkertijd een tijd van ontdekken, creativiteit en freewheelen en ja, daar heb ik wel van genoten’, lacht hij.
‘Het gemoedelijke van het dorp’
Wilco is ervan overtuigd dat het lokaal kopen weer een extra dimensie heeft gekregen. ‘We hebben de afgelopen tijd aangetoond wat de kracht is van lokaal kopen. Die onderlinge verbinding, het gemoedelijke van het dorp, ja, dat is wel waar ik me in coronatijd heel erg bewust van ben geworden en extra ben gaan waarderen.’
Nieuwsgierig naar de mogelijkheden die Nuvelstijn Mode online biedt? Kijk dan even op de website.
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Hema Dedemsvaart werkt ondanks lockdown op volle kracht
Rita Goeman put kracht uit warm contact met klanten
Geen enkele lockdown krijgt haar eronder. Rita Dijsselhof-Goeman, het gezicht van Hema Dedemsvaart heeft samen met haar man Eric en het hele Hema-team vanaf dag één de schouders eronder gezet. ‘Natuurlijk gaat het ons ook niet in de koude kleren zitten, maar we hebben eigenlijk geen moment bij de pakken neergezeten’, vertelt ze tussen de bedrijven door.
Ook nu in de tweede lockdown zijn de medewerkers op volle kracht aan het werk om zoveel mogelijk mensen te kunnen bedienen via het lokale click & collectsysteem. ‘Via Whatsapp’, licht Rita toe. ‘Click & collect is landelijk, maar meteen al tijdens de vorige lockdown hebben we ons mobiele nummer onder de aandacht gebracht, zodat klanten ons kunnen appen.’
‘We konden nu sneller de draad weer oppakken’
‘Vorig jaar bruisten we van de ideeën. We wilden onder geen beding het hoofd laten hangen. We hadden toen natuurlijk niet verwacht dat de lockdown tot maart zou duren. Ik hoop ook echt dat z’n lange periode ons dit keer bespaard blijft’, verzucht de Dedemsvaartse onderneemster. ‘Hoewel de tweede lockdown ons min of meer overviel, konden we nu wel sneller de draad weer oppakken. We hebben meteen ons Whatsapp-systeem in ere hersteld. Dat werkte de eerste keer prima. Via de website kan ook gebak besteld worden. Dat kan nu gelukkig wel weer.’
‘We merken dat de klanten ons goed gezind zijn’
Het systeem van de Hema is eenvoudig. Klanten plaatsen een bestelling via de app, sturen een screenshot van een product, de Hema-medewerkers verzamelen de spullen of doen met behulp van foto’s een suggestie voor een alternatief als iets niet voorradig is. ‘We merken dat de klanten ons goed gezind zijn en openstaan voor onze oplossingen. Dat is fijn, want wij streven naar blije klanten. Dat maakt ons ook blij’, lacht Rita. Het warme klantencontact is volgens haar zonder twijfel de kracht van lokaal kopen. ‘We hopen op deze manier onze klanten vast te houden en nog eens extra de meerwaarde van lokaal kopen aan te tonen.’
‘We zijn nu veel meer bezig met randzaken’
Hoewel de verkoop in de lockdown een pittige opdracht is, is ze al lang blij dat klanten nu gewoon hun producten aan de deur mogen komen afhalen. ‘Dat scheelt behoorlijk. Vorig jaar bezorgden we alles. Dat doen we nu alleen als iemand niet in staat is om naar de winkel te komen. Desondanks zijn we er de hele dag druk mee. De routine ontbreekt. We zijn nu veel meer bezig met randzaken.’
‘Mensen zijn blij met een vertrouwd gezicht’
Het contact via de app en aan de deur verloopt gemoedelijk. ‘Mensen zijn blij zijn met een vertrouwd gezicht. Via de app gooien we er af en toe een bericht van onszelf tussendoor met hier en daar wat humor. Zo houden we het, ondanks deze lastige tijd, luchtig. Voor onze klant, maar ook voor onszelf. Veel klanten steken ons een hart onder de riem. Dat doet ons goed. Klanten gunnen het ons echt. En ja, daar doe je toch voor!’
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Dagbesteding en beleving hand in hand bij Dina’s Plus
‘We zorgen dat onze medewerkers zich nodig voelen’
Dina’s Plus. Een streekwinkel en een belevingswinkel. Eerlijk en puur. In coronatijd gevestigd aan de Julianastraat, in het voormalige pand van Oosterom Mode. Verrassend en verfrissend, met hart voor mens en hart voor de streek. Een verlengstuk van Dina’s Fellow aan de Moerheimstraat en opnieuw een knap staaltje werk van de familie Bults, bekend van The Fellowship of Acoustics. Talent tot bloei laten komen, dat is wat de familie het liefste doet. Zeker als het gaat om mensen die net dat extra steuntje in de rug kunnen gebruiken.
In crisistijd een nieuwe winkel starten. Gedurfd en gewaagd. En toch waren het diezelfde coronaregels die de doorslag gaven voor moeder en dochter Ali en Floor Bults. ‘Het werd te druk in de keuken bij Dina’s Fellow aan de Moerheimstraat. Iedereen liep elkaar in de weg. Afstand houden was nauwelijks mogelijk en overprikkeling was aan de orde van de dag. Niet echt een werkbare situatie. Hier hebben we een grote keuken en voldoende ruimte om ook andere activiteiten te ontplooien. Achter de schermen wordt hard gewerkt aan nog veel meer mooie plannen’, vertelt Ali enthousiast.
‘Kijken wat een kind nodig heeft’
Zorgen zit haar in het bloed. Ruim 35 jaar geleden verhuisde ze samen met haar man vanuit Nijverdal naar Bergentheim om haar eigen gezinshuis voor kinderen en jongeren met een lichte verstandelijke beperking of ad(h)d te starten. Ali zegde in die tijd haar baan als zorgmanager voorgoed op. ‘Ik knapte af op de papieren tijgers. Het ging ten koste van onze cliënten. Ik wilde op de werkvloer aan de slag blijven. Kijken wat een kind nodig heeft, dat ‘niet past in het systeem’, in plaats van ellenlange dossiers aanleggen. Kinderen functioneren pas goed als je er tijd en energie in stopt, liefde en aandacht. Maar ook als je ze de ruimte geeft. In de reguliere zorg was dat nauwelijks mogelijk als gevolg van de bureaucratie. Ik vond dat heel lastig. Zorg is wat mij betreft niet aantrekkelijk als je je hart er niet in kunt leggen. Het systeem is verheven boven de mens. Zo hoort het niet te zijn. En dus koos ik mijn eigen pad.’
‘We pakken nu meer de rol van opa en oma’
Inmiddels heeft ze het gezinshuis overgedragen aan haar dochter Floor. Ze fungeert nu als vliegende keep tussen Dina’s Plus, Dina’s Fellow aan de Moerheimstraat, het trainingshuis in Bergentheim voor jongeren, precies daar waar vroeger het gezinshuis was gevestigd en haar eigen huis en huidige gezinshuis in Balkbrug, waar ze regelmatig op haar kleinkinderen past. ‘Ik heb vanaf mijn 18e gewerkt, ik ben nu 61. We hebben altijd kinderen in huis gehad, zeven dagen per week. Jarenlang stond ik elke week bij zwemles. De hoogste tijd om mijn rol als pleegmoeder langzaamaan af te bouwen. We worden te oud, we gaan niet meer mee naar allerlei pretparken’, lacht ze. ‘We pakken nu meer de rol van opa en oma. Gezellig samen De Verraders kijken.’
Zorg naar een hoger niveau
Samen met haar dochter heeft ze heel duidelijk een missie. De zorg naar een hoger niveau tillen. ‘We doen het eigenlijk onbewust. Voor ons is het de normaalste zaak om goede zorg te leveren’, zegt Ali zonder omhaal. ‘Of je nu gitaren verkoopt of zorg levert, het gaat erom of je de kwaliteit kunt waarborgen, om de betrokkenheid die je toont en je enthousiasme. Of je hart hebt voor je mensen.’
‘Samen ontdekken hoe we talent tot ontwikkeling kunnen laten komen’
Bij Dina’s Plus wordt het volgens haar steeds leuker. Mede dankzij de creativiteit van de medewerkers. ‘Neem nou een van onze stagiaires. Ze doet praktijkonderwijs. Ze bleek heel nieuwsgierig naar een boek van Van Gogh dat hier op een standaard staat. Blijkt dat ze ontzettend creatief is en prachtig kan schilderen. Nu maakt ze zelf kaartjes’, wijst Ali trots naar een rek met ansichten. ‘Die komen binnenkort in de winkel. Samen ontdekken we hoe we haar talent tot ontwikkeling kunnen laten komen. Ik word daar heel gelukkig van. We zorgen niet alleen dat onze mensen bezig zijn, maar ook dat ze zich nodig voelen. En dat ze kunnen kiezen hoe ze hun geld kunnen verdienen. Als dat besef er eenmaal is, hoeven wij nog maar amper te ondersteunen.’
‘Het is een geweldig pand’
Ali ziet volop mogelijkheden in de winkel. ‘Het is een geweldig pand, we kunnen hier veel ideeën in kwijt en ook onze diensten uitbreiden. Een wasserette, een technische werkplaats, de thuisbasis voor tuinklussen, het kan hier allemaal. De winkel is een echte belevingswinkel met eigengebakken lekkernijen, streekproducten, unieke zelfgemaakte cadeautjes en een leuke koffiehoek. De rest is volop in ontwikkeling. We hebben alles op alles gezet om op 1 december de winkeldeuren te kunnen openen voor het publiek en om de keuken operationeel te maken. We zijn nu achter de schermen druk met alle andere projecten. Als alles klaar is, hebben we ruimte voor veertig medewerkers.’
‘We hoeven er alleen maar een boterham mee te verdienen’
De laatste lockdown gooide in eerste instantie flink roet in het eten in de plannen van de familie Bults. Per 1 januari was er dubbel personeel aangetrokken en een extra kok in verband met de opening van Dina’s Plus. ‘We hebben besloten ons niet te laten nekken door corona. We realiseerden ons dat we er alleen maar een boterham mee hoefden te verdienen. Al onze winsten gingen toch al terug in het bedrijf. Een crisistijd noopt je om andere oplossingen te vinden. Dat is goed gelukt. Vanaf nu gaan we aan de slag om onszelf steeds beter op de kaart te zetten. We luisteren daarbij goed naar de behoefte van onze klanten.’
Wil je op de hoogte blijven van het aanbod van Dina’s Plus, volg de belevingswinkel en alle ontwikkelingen op het gebied van de dagbesteding dan via de socials.
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
The Training Club helpt mensen een betere versie van zichzelf te worden
Roy van Zijl: ‘Corona hielp mij mijn mindset te veranderen’
Als je doet wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg. Het is ons reptielenbrein, dat alles graag bij het oude wil houden en ervoor zorgt dat we in oude patronen vervallen. Roy van Zijl van The Training Club wist voor zichzelf dat patroon te doorbreken, evenals voor zijn onderneming. In coronatijd gooide hij het roer rigoureus om. Niet omdat The Training Club op omvallen stond, integendeel. Maar juist omdat Roy zijn blik vooruit wilde richten en wilde doen waar hij het allerbeste in is: mensen helpen het beste uit zichzelf te halen.
In de eerste lockdown deed hij nog vooral wat nodig was. Gelukkig bleven de meeste leden trouw, snapten in welke moeilijke positie hun sportschool zat en bleven de contributie betalen, hopend op betere tijden. Roy compenseerde dit zoveel mogelijk met tegoedbonnen en hij hield het hoofd boven water, bood online trainingen aan en startte, zodra het kon, in de buitenlucht weer groepssessies op.
Toen er ook een tweede lockdown kwam, nam Roy een belangrijk besluit. Hij zou het over een andere boeg gooien. De grote ‘omturning’, zoals hij het zelf noemt, was begonnen.
‘We belden onze leden met de vraag hoe we konden helpen.’
Dat omslagpunt had alles te maken met het veranderen van zijn eigen mindset en die van zijn sportende leden. ‘Want’, zo schetst hij, ‘mensen zijn zich er vaak niet van bewust dat sporten en bewegen alleen maar een tool is om iets anders te bereiken. En dus belde ik samen met mijn collega’s leden op met de vraag hoe we konden helpen. Welk doel ze wilden bereiken. Wat er verandert als ze sterker zijn, slanker of beter in hun vel zitten. We vroegen aan onze klanten welke mogelijkheden ze thuis hadden en hoe we hen konden helpen met behulp van coaching.’
‘Ik realiseerde me namelijk dat ik niet alleen veel faciliteiten in The Training Club te bieden heb, maar dat ik ook heel veel kennis en expertise in huis heb. En dat het heel erg zonde zou zijn als ik daarvan geen gebruik zou maken. Sindsdien coachen we in The Training Club veel van onze cliënten. Samen kijken waar het werkelijke probleem zit, welk doel de cliënt wil bereiken en waar de blindspots zitten, die hem of haar belemmeren te groeien. Die blinde vlekken heeft elk mens, we zijn ons er alleen vaak niet van bewust.’
‘Wat wil je bereiken en wat heb je daarvoor nodig’
Wie sport bij The Training Club stippelt zijn eigen pad uit. ‘Wat onze coaches doen is spiegelen, onze cliënten helpen anders te kijken naar het probleem. Op die manier helpen ze hen om resultaten te boeken. En juist door die mindset te veranderen, leert iemand ook op andere vlakken te excelleren. Ondernemers, zoals ikzelf, lukt het op die manier om weer vooruit te kijken. Niet door in zak en as te gaan zitten, maar juist door te kijken welke middelen je wel hebt en wat je wél kunt creëren. Kijk naar de lange termijn. Wat wil je bereiken en wat heb je daarvoor nodig. Onze manier van coaching helpt daarbij. Het helpt je in de spiegel te kijken, de pijnpunten te ontdekken en te bedenken welke acties er nodig zijn om je doel te bereiken.’
Het helemaal anders gaan doen
Die benadering hielp Roy zelf ook om het anders te gaan doen. ‘Ook al had ik in feite niets te klagen. Ik beschik over een prachtige sportschool met goede faciliteiten. Maar ik realiseerde me ook, dat als continu het gevaar dreigt dat je de tent moet sluiten, je twee dingen kunt doen. Je laten leiden door angst en er steeds geld achteraan blijven gooien, zonder te groeien óf het helemaal anders gaan doen. Ik koos voor het laatste. Corona hielp mij mijn mindset te veranderen.’
‘Ik wilde een rolmodel zijn, was altijd op zoek naar meer.’
Dat ging niet zonder slag of stoot. Roy ging allereerst zelf in de leer, werkte aan zijn eigen persoonlijk ontwikkeling. ‘Ik was gewend om de lat heel hoog te leggen, ben een perfectionist pur sang’, vertelt hij openhartig. Zijn carrière begon hij als sportinstructeur bij defensie en later studeerde hij af als gymdocent. De uren die hij als docent tot zijn beschikking kreeg, brachten hem niet de voldoening waarnaar hij op zoek was. Totdat hij besloot de voormalige sportschool aan de Langewijk in Dedemsvaart nieuw leven in te blazen met een vernieuwend en verfrissend concept. Hij maakte een vliegende start en het ging hem absoluut voor de wind.
‘Desondanks wilde ik het altijd beter doen, wilde een rolmodel zijn, kunnen zeggen: ‘Kijk mij eens.’ Ik was altijd op zoek naar meer. Meer kennis en meer ervaring. Inmiddels weet ik dat ik vooral op zoek was naar bevestiging. Van de ander, maar eigenlijk die van mezelf. Ik heb geleerd om los te laten, te verwachten dat een ander het precies zo doet als ik. Ook heb ik geleerd beter te communiceren. Terug te vragen of een ander weet wat ik bedoel, zodat de verwachtingen naar elkaar toe stroken. Samen creëren en resultaten boeken, dat is waarom het draait. Daarvoor moest ik eerst zelf mijn manier van denken veranderen.’
Een betere versie van jezelf worden
Met die positieve mindset paste hij zijn opgedane kennis en ervaring toe in zijn eigen sportschool en rolde het uit richting personeel, cliënten en ook richting bedrijven. ‘Ik ben me er terdege van bewust dat coaching heel trending is. Zelf stond ik er, perfectionistisch als ik ben, altijd heel sceptisch tegenover. Dacht in elk geval te weten dat ik geen coach nodig had. Inmiddels weet ik dat een goede coach je helpt nog sterker te worden en meer te excelleren op een manier die bij je past. Een goede coach zorgt ervoor dat je blijvende resultaten boekt. Helpt je een betere versie van jezelf te worden. Precies dat is wat The Training Club biedt.’
Een bedrijf met meer potentie
‘Dankzij corona ben ik veel meer gaan ondernemen, werk ik zelf aan het bedrijf in plaats van in het bedrijf, coach ik mijn personeel, zodat zij werken vanuit hun kracht. Samen laten we The Training Club groeien. Ik heb het missende puzzelstukje gevonden waarnaar ik lange tijd op zoek was, ik onderzoek mogelijkheden en benut kansen. Als ik alles bij het oude had gelaten was ik niet failliet gegaan, maar was het wel een standaard sportschool geworden. Het is me gelukt om met minder mensen meer te bereiken. In The Training Club bieden we hulp op maat en geven we de aandacht aan onze cliënten die ze nodig hebben. Mijn bedrijf heeft nu veel meer potentie en dat maakt het ondernemen stukken leuker.’
Wil je weten wat The Training Club voor jou kan betekenen? Breng dan eens een bezoekje aan de website.
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Vinita organiseert lichtjesloop als eerbetoon aan zoontje Nio
‘Erkenning voor het verdriet dat er mag zijn’
De wereld een beetje lichter maken voor ouders die een kind moeten missen. Dat is het doel van Wereldlichtjesdag. Dit jaar op zondag 12 december. Vinita Juurlink-Jurriëns uit Dedemsvaart greep deze herdenkingsdag aan om haar eigen plan te maken. Een lichtjesloop voor Dedemsvaart. In april van dit jaar verloor ze zelf haar kindje. Een zoontje genaamd Nio Yestin.
Nio kwam op 18 april in de 23e week van haar zwangerschap ter wereld en overleed een uur later in haar armen. Het verdriet van haar en haar partner Ronald was immens. Op een dag, terwijl ze een van haar lange wandelingen maakte, besloot ze zelf een herdenking te organiseren. In de buitenlucht. Voor alle mensen in Dedemsvaart en omgeving die een dierbare hebben verloren en de behoefte hebben om daar in gezamenlijkheid bij stil te staan. Als erkenning voor het verdriet en het gemis dat er mag zijn.’
‘Hoe het is om een dierbare te verliezen’
Toen Vinita haar plan bij de gemeente en Promotiestichting Dedemsvaart voorlegde, kreeg ze alle medewerking. Vanaf dat moment ging ze los. Ze diende haar plan in, schreef basisscholen aan met het verzoek geschilderde of versierde glazen potjes te verzamelen, zocht sponsoren, die in de vorm van materiaal of een dienst iets wilden betekenen en deed een beroep op vrijwilligers.
Wat Vinita niet had verwacht, dat er zoveel mensen waren die een steentje wilden bijdragen. ‘Ondanks dat de meesten niet eens mijn persoonlijke verhaal kennen, juicht iedereen mijn initiatief van harte toe en krijg ik uit alle hoeken hulp’, zegt ze, nog steeds verwonderd over zoveel hulp. ‘Hoe dat kan? Ik vermoed omdat nagenoeg iedereen weet hoe het is om een dierbare te verliezen. En vanuit die gedachte graag de helpende hand toereikt.’
De vreugde was van korte duur
Vinita’s eigen verlies staat in haar geheugen gegrift. Ze praat er veel over. Het helpt haar haar verdriet een plek te geven. Bij de 20 weken echo bleek dat er aanleiding was tot nader onderzoek. Er werden zogeheten ‘softmarkers’ gesignaleerd, tekenen dat er mogelijk iets met de baby aan de hand zou kunnen zijn. Een genetisch onderzoek volgde en uiteindelijk wees een vruchtwaterpunctie uit dat alles goed was. De afwijkingen die werden gevonden bij Nio waren volgens de artsen minimaal en relatief gemakkelijk te verhelpen. Het gevaar leek vanaf dat moment te zijn geweken en Vinita en Ronald haalden opgelucht adem. Voor even waren alle zorgen verdwenen. Maar die vreugde bleek van korte duur. Ruim anderhalve week later stond Vinita ’s ochtends op met buikpijn, pijn die naarmate de dag vorderde steeds meer begon te lijken op weeën. De verloskundige stuurde haar door naar het ziekenhuis en daar bleek dat haar bevalling was begonnen.
‘Ik kon de bevalling niet meer tegenhouden’
Er heerste totale verslagenheid, weet ze nog. Desillusie. ‘En toch wilde ik er nog steeds voor gaan. Wilde het uit alle macht rekken tot de vrijdag erop, want dan hadden we de 24 weken gehaald en konden de artsen nog iets voor ons doen. Helaas mocht dat niet zo zijn. Toen het vruchtwater brak, wist ik dat ik de bevalling niet meer kon tegenhouden.’ Vinita’s woordenstroom stopt heel even. Ze kijkt stil voor zich uit. Een snik ontglipt en een traan glijdt over haar wang. ‘Ik voelde me heel leeg, maar was bovenal ook heel trots op Nio. Hij woog 700 gram en heeft nog een uur geleefd. Ik heb hem al die tijd bij me gehouden. Er waren op dat moment zoveel emoties tegelijk en sommige dingen gingen volledig langs me heen. In het ziekenhuis zijn er vlak na zijn geboorte inkt- en gipsafdrukken gemaakt van zijn voetjes en zijn handjes, ter nagedachtenis aan hem. Het is het enige tastbare dat we nu nog hebben, samen met de foto’s. We zijn daar zo ontzettend blij mee.’
‘We hebben op een mooie manier afscheid kunnen nemen’
Aanvankelijk wilde Vinita niet naar huis. ‘Ik wilde niet terug naar het gewone leven. In het ziekenhuis leek alles zo vertrouwd en veilig.’ Toch keerde ze diezelfde avond laat nog samen met Ronald en Nio huiswaarts. ‘Eigenlijk wist ik helemaal niet of ik er verstandig aan deed, om Nio mee te nemen, maar ik ben achteraf zo blij dat we dat hebben gedaan! Thuis hebben we op een mooie manier afscheid van hem kunnen nemen. Een kennis van mijn vader is uitvaartbegeleidster en zij heeft ons geholpen er een hele gedenkwaardige tijd van te maken. We hebben prachtige foto’s en nog zoveel mogelijk herinneringen gemaakt. Bij zijn afscheid hebben we ballonnen opgelaten bij de Oldemeijer. Hij is gecremeerd op de Larikshof. ‘ Ze wijst naar de muur, waar mooie foto’s hangen en prachtige creaties ter nagedachtenis aan haar zoon.
Vol verwachting van hoe het had kunnen zijn
‘Daarna brak een moeilijke tijd aan voor het gezin. Zoontje Xeff, die toen nog maar een jaar was, zorgde voor de nodige afleiding, en Vinita leerde dat in verdriet geen gradaties zitten.. Dat iedereen het op zijn of haar eigen manier verwerkt. Vooral het besef dat ze Nio niet zal zien opgroeien en er geen nieuwe herinneringen bij komen, doet elke dag opnieuw pijn. ‘Dat geldt denk ik voor ieder ander die een kind moet missen, of een ouder, broer, zus of goede vriend. Allemaal vol verwachting van hoe het had kunnen zijn’, mijmert ze hardop.
Dat verdriet mag er zijn, weet ze nu. Ze weet ook dat, ondanks dat het leven gewoon doorgaat, ze het het immense verdriet niet alleen op haar schouders hoeft te dragen. ‘Met elkaar en voor elkaar’ is dan ook niet voor niets het thema van de lichtjesloop die ze organiseert. Om ook anderen het gevoel te geven van samenzijn, in de wetenschap dat ze er, net als Vinita, niet alleen voor staan.
Dromenvangerbrug als symbool voor hoop
De lichtjesloop wordt een grootse happening. Vinita spaart kosten noch moeite om van 12 december een gedenkwaardige dag te maken voor Dedemsvaart en omgeving. Ze heeft een route van 3 kilometer rondom de Kotermeerstal uitgestippeld die ook begaanbaar is voor rolstoelen. Als symbool voor het koesteren van hoop en dromen die uitkomen, wordt een van de bruggen voorzien van bogen, waaraan dromenvangers in de vorm van vlinders en hartjes komen te hangen. Het zijn Houvast Bouw en Henny Kwant die dit mogelijk maken. Leerlingen van de Design Line van het Zeven Linden College pimpen een houten schutting tot een wand, waarop bezoekers de naam van hun dierbare kunnen schrijven.
Van en voor kinderen
Als het allemaal door mag gaan, wordt de lichtjesloop opgeluisterd door een aantal muzikale optredens, verzorgt Movation een dansoptreden en zijn gaandeweg de route de magische klanken van Rianne Hakkers’ klankschaal te horen. Onder het mom van ‘van kinderen voor kinderen’ helpen de scholen De Ark en de Groen mee glazen potjes te verzamelen voor de waxinelichtjes en nemen Dikkertje Dap en de BSO een deel van het schilderwerk voor hun rekening. De waxinelichtjes worden gesponsord door de Hema en ook de Verloskundige Praktijk De Nieuwe Vaart doet een bijdrage. Albert Heijn zorgt onderweg voor een warme drank en de Baalderborg Groep houdt voor de gelegenheid een marathon knieperties bakken. Tuhenteverhuur verzorgt behalve de toiletvoorziening onderdak voor alle entertainment. Om 19.00 is er een minuut stilte om alle ‘sterretjes en sterren’ te gedenken.
‘Dit geeft me zo ontzettend veel energie’
Om juist op die 12e december het gevoel te hebben compleet te zijn, benoemt Vinita in het bijzonder ook het initiatief van fotografe Chantal Misker. Zij fotografeert stellen of gezinnen en laat voor wie dat wil een ballon op de foto symbool staan voor het gemis.
De Dedemsvaartse kan nauwelijks wachten totdat het 12 december is. ‘Het geeft me zo ontzettend veel energie om dit te organiseren en te ervaren hoeveel mensen mij willen helpen, dit tot een succes te maken. Ik hoop dat er , met inachtneming van de anderhalve meter, heel veel mensen op de been zijn die avond. Om samen het magische en betoverende gevoel van zoveel lichtjes bij elkaar te beleven.’
’
Wil je meer weten? Kijk dan op de Facebookpagina van Lichtjesloop Dedemsvaart.
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Nostalgie viert hoogtij op Streekmarkt de Reest
Dedemsvaartse ‘regeltantes’ flink op stoom
Streekmarkten worden steeds populairder. Lokale en ambachtelijke producten van eigen grond en uit eigen omgeving. Spullen uit grootmoederstijd. Nostalgie. Heerlijk. Natuurlijk mag zo’n markt in Dedemsvaart niet ontbreken. Dat moet ook de organisatie hebben gedacht. En dus staken, op initiatief van de Promotiestichting Dedemsvaart, Natalie Hulleman en Jacqueline Hulleman de koppen bij elkaar. Inmiddels zijn ze er elke week minimaal een halve dag zoet mee en zijn ze officieel omgedoopt als ‘regeltantes’. Hun tomeloze inzet belooft veel goeds.
Na drie succesvolle markten van Dedemsvaart Events op het kalkoventerrein, is het nu de beurt aan de Promotiestichting. Met als doel Dedemsvaart nog eens extra op de kaart zetten. Laten zien wat onze streek allemaal in huis heeft. En dat is nog aardig wat, ontdekten de dames Hulleman.
‘Hoe meer we ermee bezig zijn, hoe meer het gaat leven.’
Hoewel hun achternamen anders doen vermoeden, kenden de Dedemsvaartse vrouwen elkaar niet. Ze werden afzonderlijk van elkaar benaderd om de organisatieklus te klaren. Jacqueline vanwege haar ervaring met de zeer succesvolle Brocante & Vintage Fair in Lutten, maar zeker ook omdat ze een kenner is. Oog heeft voor nostalgie. Ze runt de curiosawinkel aan de Van Haeringestraat. Brocante en vintage zijn echt haar ding.
Natalie is sinds een half jaar vrijwilligster bij de PSD. Ze wil graag wat voor het dorp betekenen. Die kans krijgt ze nu volop en dat geeft een hoop voldoening. De dames blijken een gouden duo en zijn al helemaal op elkaar ingespeeld. ‘Hoe meer we ermee bezig zijn, hoe meer het gaat leven. We zijn allebei geboren en getogen Dedemsvaarters. Dat helpt wel met het aanboren van contacten. Ik vind het heel gaaf om te doen’, zegt Natalie stralend. ‘Tijdrovend, dat wel. Er gaan heel wat uurtjes in zitten, met name in de avond. Maar dat is niet erg. Ik leer veel nieuwe mensen kennen, alleen dat is al heel leuk! En als het resultaat er straks ook naar is, dan is het allemaal de moeite waard geweest’, lacht ze.
‘Iedereen is zo blij dat het weer kan’
Beide dames zijn vanaf de zomervakantie flink op stoom. Nu het evenement zo dichtbij komt, beginnen ze de druk te voelen. Er is tot de 23e nog volop werk aan de winkel, maar gelukkig zijn ze vol goede moed. ‘Wat ik vooral heel leuk vind, is dat iedereen zo enthousiast is’, vertelt Jacqueline. ‘Iedereen is blij dat het weer kan, na zoveel afgeblazen evenementen als gevolg van corona.’ De animo van standhouders is dan ook best groot. ‘Als het niet is voor de streekmarkt in oktober, dan wel voor de voorjaarseditie. Veelal zit het vast op de beschikbaarheid van vrijwilligers, waardoor sommigen noodgedwongen verstek moeten laten gaan. Of zoals de wijnboeren, die er vanwege de oogsttijd nu geen tijd voor hebben. In het voorjaar zijn ze wel van de partij.’
Diversiteit, authenticiteit en nostalgie
Op de streekmarkt, die heel toepasselijk de naam ‘De Reest’ heeft gekregen, is over twee weken een keur aan unieke producten te vinden. Standhouders komen uit Dedemsvaart, Balkbrug en Lutten en met hun aanbod zijn ze uniek in hun soort. Diversiteit, authenticiteit en nostalgie kenmerken de allereerste editie van de Dedemsvaartse markt.
Brouwerij Avereest aan de Langewijk werd uitverkoren als dé locatie. ‘We zijn op de fiets gestapt op zoek naar een geschikte plek, weet Natalie nog. ‘De brouwerij is ideaal, vanwege de historische ambiance, maar zeker ook omdat we de streekmarkt nu ook deels binnen kunnen houden en in het geval van slecht weer onderdak hebben.’
Heerlijk uit de streek
De markt wordt in klassieke stijl en sfeervol ingericht met, hoe kan het ook anders, veel jute en stro, pompoenen, rieten manden, picknicktafels. Het assortiment is uitgebreid. Biologische producten van molen De Star, eigengemaakte jam, broodplankjes van De Makelij, boerderijvlees, creatieve workshops voor jong en oud met Freubeltante, meelproducten van molen de Windlust uit Radewijk, soep van Dineke Kooijmans, Karins kruiden, producten uit de Tuinen van Mien Ruys en natuurlijk brocante, curiosa en vintage van Curiosa de Vlinder, op zaterdag 23 oktober is het terrein aan de Langewijk een toonbeeld van nostalgie.
Wie een bezoekje wil brengen aan Streekmarkt de Reest betaalt een entreeprijs van € 2,50, nadat de QR code is gescand. De entreeprijs is inclusief een kopje koffie of thee, kinderen tot 12 jaar zijn gratis. Het landbouwmuseum is ook te bezoeken. Hiervoor geldt een aparte entree prijs tegen een gereduceerd tarief voor alle extra personen die meegaan. Ben je nieuwsgierig geworden? Aarzel dan niet en kom gewoon gezellig naar Streekmarkt De Reest op 23 oktober, van 10.00 tot 16.00 uur.
Wil je het evenement op de voet volgen? Kijk dan op de Facebookpagina van Streekmarkt de Reest.
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Danielle van Meenen met Veerkracht de boer op
‘Ik wil kinderen leren trots te zijn op hun eigen veren’
Plezier, talent, groei, kracht, trots, samen…Het is een greep uit de doelen, die Daniëlle van Meenen beoogt als ze in haar kinderpraktijk Veerkracht aan de slag gaat met kinderen, die het om welke reden dan ook nodig hebben om wat steviger in hun schoenen te staan. Met behulp van verschillende werkvormen en mindset-coaching, laat ze kinderen weer trots zijn op hun eigen veren.
Terwijl de zeven maand oude spaniël vrolijk om haar heen dartelt en haar dochtertje Esmé van drie nog ligt te slapen, vertelt de 37-jarige Dedemsvaartse kindercoach aan de keukentafel enthousiast over het ontstaan van haar praktijk. Een stille wens die tijdens de pandemie in een stroomversnelling kwam. ‘Het was nu of nooit’.
‘Ik wilde me heel graag verder ontwikkelen’
Terwijl ze al jaren voor de klas stond op een school in Zoetermeer, in voornamelijk de bovenbouwgroepen, begon het zo’n acht jaar geleden te kriebelen. Ze vroeg zich af welke mogelijkheden er nog allemaal meer waren in de wereld van het onderwijs. ‘Ik hou van leren en ik wilde me eigenlijk heel graag verder ontwikkelen. Toen ik op zoek ging, rolde daar de Master SEN uit, die zich richt op de extra onderwijsbehoeften en begeleiding van kinderen. Het sprak me aan en ik ben ervoor gegaan.’
Een kinderwens had ze ook, maar tot haar grote spijt, liet een zwangerschap op zich wachten. Des te meer reden om zich helemaal op haar studie te gaan focussen. Tot plotsklaps, geheel onverwacht, ze toch in verwachting bleek te zijn. ‘Ik ben de eerste avond van mijn tweede studiejaar bevallen van onze oudste dochter Eva’, lacht ze. Hoewel dat, toen ze eenmaal weer op de been was, flink aanpoten was, weerhield haar het prille geluk er niet van om toch haar Master Sen te gaan halen.
‘Kijken waarom een kind reageert zoals het reageert’
Toen ze op haar toenmalige school werd gevraagd om in te vallen voor de IB’er stond ze daar niet direct om te springen. ‘Voor mij stond de functie van IB’er gelijk aan lastige ouders en lastige gesprekken’, zegt ze eerlijkheidshalve. ‘Totdat ik het daadwerkelijk ging doen. Er ging een wereld voor me open. Er kwamen hele diverse hulpvragen van verschillende ouders en leerkrachten. Ouders gingen er vaak heel open in, wisten het soms ook even niet meer. Ik vond het heel fijn om hierin samen met hen op te trekken. Met hun kind in gesprek te gaan om te achterhalen wat er nu echt schuilde achter bepaald gedrag. Soms wordt een kind uit de klas gezet met een enorme driftbui. Mijn taak is om de oorzaak van deze heftige reactie te achterhalen, zodat het kind daarna ook zo snel mogelijk weer terug kan naar de les.’
Bij de mogelijkheid om een eigen praktijk te beginnen, had Daniëlle tot die tijd nog nooit stil gestaan. ‘Op een gegeven moment las ik in een magazine over een cursus over het opstarten van je eigen praktijk. Het zette me aan het denken. Dat kon dus gewoon. Ik had daar nooit bij stilgestaan. En ja, op dat moment ging er een vlammetje aan.’
Volop plannen
Dat vlammetje werd nog eens extra aangewakkerd toen ze de cursus daadwerkelijk ging volgen. Hoewel ze zich realiseerde dat de stap om zelf een praktijk te starten misschien nog wat te vroeg was, maakte ze volop plannen. Tot het moment dat haar lijf haar terugfloot en haar leven een tijd lang een hele andere wending kreeg. ‘Ik had een hernia’, verzucht Daniëlle. Niet een klassieke hernia, maar eentje met veel andere complicaties. ‘Ik ben er toen een poosje uit geweest. In 2016 heb ik, ongeduldig als ik was, langzaamaan de draad weer opgepakt.’
Hoewel het een zware periode was, deed het haar ook beseffen, dat ze behoefte had aan meer rust. Rust, die ze altijd ervoer, zodra ze terug was op haar geboortegrond Dedemsvaart. Ook had ze de behoefte aan meer sociale contacten, die ze in haar toenmalige woonplaats Bleiswijk miste. ‘Bovendien bedacht ik, dat als ik ooit een eigen praktijk zou willen starten, ik hier meer grond voor mijn geld zou hebben. Mijn man is een westerling, maar ook hij voelde er wel voor.’
‘Terugkeer naar geboortegrond’
We hebben ons in eerste instantie breed georiënteerd. Dus ook in bijvoorbeeld Zwolle en Ommen rondgekeken. Ons niet meteen blindgestaard op Dedemsvaart. Uiteindelijk hebben we dit mooie plekje aan de Holvastwerf gevonden en daar hebben we nog geen moment spijt van gehad. We hebben een hele gezellige buurt.’
Voor Danielle en haar gezin voelde de terugkeer naar haar geboortegrond niet zozeer als thuiskomen. ‘Meer als opnieuw beginnen. Na alle omzwervingen die ik vanaf mijn vertrek hier heb gemaakt, ga ik hier met mijn gezin de toekomst tegemoet.’
Ze kreeg na haar verhuizing vrij snel een baan in Zwolle als IB’er op een basisschool voor speciaal onderwijs. Toen ze zwanger raakte van haar tweede dochter en ze tijd had om alles eens rustig te overdenken, begon ze te twijfelen. ‘Ik was in mijn toenmalige werk vooral bezig met gedragsproblemen en dacht: is dit het nou? Maar ja, ooit heb ik geleerd dat je tijdens je zwangerschap geen belangrijke keuzes moet maken’, schatert ze. Die keuze maakte ze wel toen ze eenmaal was bevallen en in 2019 maakte ze de overstap naar basisschool De Cazemierschool in Oudleusen.
‘Wacht niet tot alles perfect is.’
De wens om ook een eigen praktijk te starten bleef sluimeren. De tijd leek er alleen nooit rijp voor. Toen de pandemie uitbrak en de wereld stil stond, leek het evenmin een geschikt moment. Danielle sprak zichzelf streng toe. ‘Daan, als je het nu niet doet, dan doe je het nooit! Wacht niet tot alles perfect is, want dat moment komt niet!’
Haar eigen oproep, gaf haar de moed om de sprong te wagen. Op een grote rol papier maakte ze een mindmap over zichzelf. Over wie ze is, waar ze voor staat, waar ze in gelooft, welke kennis ze in huis heeft en hoe ze ouders en kinderen kan helpen als ze vastlopen. Toen er ook nog een plekje vrij kwam in Gezondheidscentrum Rollepaal in Dedemsvaart werd Daniëlle’s droom heel snel werkelijkheid. Er moest een website komen, een naam bedacht, ze maakte in coronatijd een webinar ‘Je bibbers de baas’ over faalangst, kortom Daniëlle timmerde vanaf dat moment keihard aan de weg om zichzelf op de kaart te zetten. Met succes, want inmiddels heeft ze al flink wat naamsbekendheid opgebouwd.
‘Kinderen van nu leven in een veeleisende maatschappij’
‘Ik had mezelf twee jaar de tijd gegeven, om te ontdekken en bij te schaven. Inmiddels begeleid ik meerdere kinderen en zijn mijn uren nagenoeg altijd gevuld. Ik red het nu nog, maar als het zo doorgaat, dan moet ik echt gaan uitbreiden’, zegt ze trots. Voor Danielle dé bevestiging dat ze met haar praktijk voorziet in een behoefte. ‘De kinderen van nu leven in een veeleisende maatschappij. Er komt veel af op de jeugd. Dat alleen vereist al veel veerkracht. Ik zie het als mijn missie om kinderen te leren, dat wat er ook gebeurt, ze trots mogen zijn op zichzelf en dat ze hun veren mogen laten zien aan de rest van de wereld.’
Het beste van twee werelden
Daniëlle’s moeder overleed toen ze nog heel jong was. Daardoor stond ze al vroeg op eigen benen. Haar eigen veerkracht heeft haar gebracht waar ze nu staat. Ze is blij met alle progressie die ze heeft gemaakt. ‘Eigenlijk heb ik op dit moment het beste van twee werelden. Ik vind de dynamiek binnen de school heel erg leuk en tegelijkertijd vind ik het heel fijn dat ik mijn eigen koers kan varen binnen mijn praktijk.’
Wil je meer weten over Daniëlle van Meenen en haar kinderpraktijk Veerkracht? Kijk dan op haar website. Daar publiceert ze blogs en vertelt ze over haar aanbod.
Dorpsvisie Dedemsvaart
‘Dedemsvaart, het dorp van kwekers en verveners’
Dedemsvaart is een dorp als zovele plaatsen in Nederland met een inwoner aantal van circa 12.000. Dedemsvaart heeft een actief verenigingsleven, kerken, oude wijken, nieuwe wijken, maar geen grote verbindingswegen met de rest van Nederland.
Op het gebied van horeca, winkels, sport en cultuur heeft Dedemsvaart gezien de grootte van het dorp best veel te bieden. Kortom, een rustig dorp waar het goed wonen is.
In de zomermaanden wordt de regio overspoeld met toeristen. Dedemsvaart kan daar meer van profiteren.
Daar waar nieuwe inwoners enthousiast zijn over de compleetheid van het dorp, vinden bestaande inwoners dat er nog mogelijkheden zijn voor verbetering. Door van gevel tot gevel steen in het centrum missen ze sfeer en groen. Ook is er geen centrale verblijfplaats in het centrum zijn er weinig mogelijkheden voor de jeugd.
In Dedemsvaart hebben verschillende partijen de handen ineen geslagen, Plaatselijk Belang (PB), de industriekring (IKA), de winkeliers (DMC), de promotiestichting (PSD) en de gemeente Hardenberg om Dedemsvaart aantrekkelijker en toekomstbestendiger te maken.
Deze dorpsvisie is gebaseerd op de visies die er voor Dedemsvaart de afgelopen jaren zijn opgesteld. Masterplan Dedemsvaart (2015), Actieplan Centrum Dedemsvaart (2016), Detailhandelsstructuurvisie (2017) en het Dorpsplan Dedemsvaart (2019). Al deze plannen zijn tot stand gekomen met inwoners, ondernemers en vertegenwoordigers van diverse verenigingen.
Lees hier meer: Dorpsvisie Dedemsvaart
Huidige woningmarkt fascineert makelaar Pier Mijnheer
‘Ik vind het fijn om mensen met raad en daad bij te staan’
Zodra er weer een nieuw huis op Funda te koop wordt aangeboden, staat zijn telefoon roodgloeiend en ontploft zijn mailbox. In de voor huidige begrippen ‘normale prijsklasse’ verkoopt hij een huis binnen twee weken. Het gevolg: dagen achtereen bezichtiging na bezichtiging. ‘Gekkenwerk’, geeft de Dedemsvaartse makelaar Pier Mijnheer toe. Toch vindt hij het de mooiste baan die er bestaat.
En dat terwijl hij jaren terug echt niet had kunnen bedenken, dat hij in deze branche zou belanden. ‘Arbeidsverhouding en personeelswerk, daar heb ik voor geleerd’, vertelt de 53-jarige makelaar. ‘Doodsaai. Ik heb er echt wel veel van opgestoken hoor, maar het is beslist niet mijn vak.’
‘Al bij de voordeur ga ik in gesprek’
Het schrijven van rapportages frustreerde hem, maar het was het mensenwerk dat hem juist aantrok. ‘Tja, en dan kom je op het punt dat je gaat bedenken: wat dan wel. Ik herinnerde me dat de vader van een jeugdvriendje makelaar was en dat ik dat wel heel erg interessant vond. Toen ben ik me erin gaan verdiepen en heb ik mijn keuze gemaakt.’ Een beslissing waar Pier geen seconde spijt van heeft gehad. ‘Het hele proces eromheen, de vaart die er zit in concrete zaken, de interessante huizenmarkt, maar bovenal het menselijke aspect is wat me zo aanspreekt. Ik vind het belangrijk dat er een wederzijdse vertrouwensband is. Al bij de voordeur ga ik in gesprek over alle ins en outs. Over de familiesituatie, over wie de kopers zijn en wat hun woonwensen zijn. Dat vraagt ook iets van mijn inlevingsvermogen en in hoeverre ik mensen kan inschatten. Ik ben een man van het eerlijke verhaal en juist daarom wil ik de tijd nemen voor mijn klanten.’
Op de vraag of dat nog lukt in deze overspannen woningmarkt, klinkt er een volmondig ‘ja zeker!’. ‘Mensen moeten op hun gemak kunnen rondkijken. In de huidige tijd, met een maximum van zo’n 25 bezichtigingen, is een tweede bezichtiging vaak niet te doen. Natuurlijk proberen we er een mouw aan te passen als die wens er heel uitdrukkelijk is. Maar meestal hangt alles af van die eerste keer. En daar nemen we dan ook ruim de tijd voor.’
‘Ik denk graag mee, houd het overzicht en adviseer’
Het is een boeiende tijd vindt de Dedemsvaartse makelaar, die in het verleden het kantoor van Boertjes overnam. ‘Verkopers weten soms echt niet wat hen overkomt. Hun belang is mijn belang. Het intermenselijke wordt in dit vak nog wel eens vergeten. Ik vind juist die betrokkenheid belangrijk, aandacht voor beide partijen. Noem het een zorgplicht, die ik met plezier vervul. Ook laagdrempeligheid is essentieel heb ik gemerkt. Ik denk graag mee, houd het overzicht en adviseer.’
In die zin is de functie van makelaar veranderd ten opzichte van een decennium geleden. ‘Kopers nemen nu een makelaar in de arm die hen van advies kan voorzien in een vaak complexe zoektocht. Dat kwam tien jaar geleden nauwelijks voor. Mensen gingen zelf de boer op. Nu spant het er allemaal om. De prijzen zijn buitenproportioneel, mensen bieden soms in het luchtledige. Voordat je het weet ga je mee in die gekte, zonder dat je daarvan de consequenties kunt overzien. Ik vind het fijn om mensen met raad en daad bij te staan.’
‘Mensen uit het westen hebben meer geld te besteden’
Een tendens, die steeds zichtbaarder wordt, is de trek vanuit het westen. Westerlingen die in het noorden en oosten van het land op zoek gaan naar een huis. In Dedemsvaart is dat niet anders. ‘Mensen uit het westen hebben meer geld te besteden en de coronapandemie heeft hen dat laatste zetje gegeven. Daardoor heeft het thuiswerken een vogelvlucht genomen. Bovendien willen mensen meer genieten van hun vrije tijd. Met als gevolg dat ze willen ontsnappen aan de hectiek van het stadsleven en hier hun rust zoeken. Enerzijds is dat natuurlijk heel frustrerend voor de lokale bevolking. Zeker als er een woning voor je neus wordt weggekaapt door mensen die meer hebben te besteden. Anderzijds is het voor de economische en sociale ontwikkeling heel gunstig. Vergeet niet dat dankzij het kanaal, dat Baron van Dedem liet graven, mensen uit allerlei windstreken op deze plek zijn beland. Misschien dat daarom de mentaliteit van de dorpsbewoners hier ook zo fijn is. Toegankelijk. Dat zou zomaar een gevolg kunnen zijn van de oorsprong.’
‘Zelf woon ik hier ook graag’
‘En ja, laten we eerlijk zijn, Dedemsvaart is gewoon een leuk dorp en beslist de moeite waard. Prachtige monumentale panden, veel oudbouw op grote percelen, ik hou ervan. Mooie huizen, fatsoenlijke nieuwbouw in leuke wijken, heel divers, redelijk groen, veel voorzieningen, een leuk centrum -iets levendiger mag wel- en genoeg speelveldjes voor de kinderen. Er is veel verbeterd de laatste jaren en er staan nog mooie ‘groene’ plannen op stapel. Zelf woon ik hier ook erg graag. Sterker nog, ik heb nog nooit zo lang in een dorp gewoond. Goed teken toch?’, lacht Pier.
‘We houden de lijntjes kort en kunnen snel schakelen’
Mijnheer Makelaars is alweer een tijdje verdwenen uit het straatbeeld van de Julianastaat en is tegenwoordig gehuisvest aan de Langewijk, bij Pier Mijnheer aan huis. Samen met zijn collega’s Fenna Naber van de binnendienst en assistent makelaar Korina Bijker vormt hij een hecht team. ‘We hebben het hier erg naar onze zin. We weten van elkaar waarmee we bezig zijn, de deuren naar elkaars kantoor staan altijd open, we houden de lijntjes kort en kunnen snel schakelen. Heel fijn.’
Het woningperspectief in Dedemsvaart ziet er vooralsnog niet al te rooskleurig uit. De nieuwbouw in Bransveen is voorlopig het laatste wat op de rol staat. Het gebrek aan materiaal, aannemers en bouwlieden doet vermoeden dat deze periode van tekorten en zelfs woningnood nog lang niet ten einde is. Met name starters worden de dupe van de overspannen markt. Op de vraag of Pier niet bang is dat de markt gaat stagneren, schudt hij zijn hoofd. ‘Nee, dat denk ik niet. Ongetwijfeld zijn er inwoners die blijven zitten waar ze zitten omwille van de huidige situatie, maar een latente behoefte blijft. Als er gezinsuitbreiding komt, maar ook als iemand al heel lang een garage bij huis wil of die slaapkamer beneden wil, woonwensen blijven er altijd.’
‘Bellen is beter dan mailen’
Voor wie op zoek is naar een nieuwe woning, heeft Pier nog een goede tip. ‘Laat je vooral niet afschrikken en bel me zodra er een huis te koop komt waarin je geïnteresseerd bent. Dan kunnen we meteen concrete afspraken maken. Bellen is beter dan mailen. We staan liever iedereen persoonlijk te woord en als de telefoon roodgloeiend staat, komen we pas later toe aan de mail. Het zou zonde zijn als je daardoor de boot mist.’
Benieuwd naar het aanbod van Mijnheer Makelaars? Kijk dan even op de website. Behalve huizen vind je er prachtige beelden van ons dorp.
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
Dedemsvaartse Marjan Koops verzorgt wildexcursies
‘Dieren zijn puur, de natuur is puur en dat raakt me’
Twee honden, Bodhi en Reza, een kruising labrador golden retrevier en welsspringer spaniel, rennen verwachtingsvol en nieuwsgierig naar het hek om te kijken wie er is gearriveerd. Ze blaffen. Even later steekt de 44-jarige Marjan Koops-Van der Bunt haar hoofd om de deur en maant ze tot rust. Ze opent het hekje, de honden kwispelen, snuffelen nog wat, maar vinden het al gauw goed en gaan verder met hun spel.
Vanuit het raam in haar huis aan de Grutto kijkt de Dedemsvaartse uit op de vijver. Een fijn uitzicht, maar dat zal niet lang meer duren. Ze gaat samen met haar partner Nathanja verhuizen naar de Van Haeringenstraat. ‘Ik ga het hier wel missen hoor. Vooral het Zuiderbos!’
Wildexcursies voor Natuurmonumenten verzorgen
Logisch. Marjan is een vrouw van de natuur. Op social media vertelde ze een tijd geleden, dat ze wildexcursies mocht gaan verzorgen voor Natuurmonumenten. Hoewel het er als gevolg van corona nog niet van is gekomen, staat ze te trappelen om haar opgedane kennis in de praktijk te brengen en misschien nog wel belangrijker, haar enthousiasme over te brengen.
Sinds twee jaar is ze werkzaam als vrijwilligster bij Natuurmonumenten, stuurt ze andere vrijwilligers aan en fungeert ze een keer in de maand op de zaterdag of de zondag als de ogen en oren van de boswachter. Dat varieert van het signaleren van loslopende dieren, mountainbikers die op de paden moeten blijven of dode dieren, die naar hun laatste rustplaats moeten worden gebracht.
‘Sinds corona heb ik nog meer de behoefte om buiten te zijn’
Marjan geniet volop van haar vrijwillige job. ‘Ik zou er mijn baan wel van willen maken’, lacht ze. ‘Sinds corona heb ik nog meer de behoefte om buiten te zijn. De natuur is puur en de dieren zijn puur. Dat raakt me. Ik pas daar heel goed. Soms ben ik vier of vijf uur buiten en kom ik weinig mensen tegen. Dat vind ik heerlijk. Ik ben eenling, maar mensen wegwijs maken in de natuur vind ik heerlijk.’
‘Zelf ben ik een aantal keren mee geweest op wildexcursie. Toen heb ik ondervonden hoe mooi het is om de verbinding te maken met mensen en hen enthousiast te maken voor alles wat leeft in de natuur. Mensen, inclusief ikzelf, komen vol energie en met een glimlach van oor tot oor terug. Het sprak me zo enorm aan, dat ik dacht: ‘Dit wil ik ook. Het lijkt me fantastisch om groepen te begeleiden op zoek naar parels in de natuur.’
‘Je derde oog leren gebruiken, dat is de kunst’
Marjan greep de nieuwe uitdaging met beide handen aan en leerde de kneepjes van het vak. ‘Vooralsnog heb ik het niet echt in de praktijk kunnen brengen. Maar ik heb al wel vrienden meegenomen. Je derde oog leren gebruiken, dat is de kunst. En dat vertel ik dan ook. Laat ik zien. En dat kan alleen door naar buiten te gaan en te ervaren. De blijdschap die mensen ervaren, als ze een bijzonder dier hebben gespot, daar doe ik het voor.’
‘Vorig jaar zag ik zelf een ree met een kleintje. Dan smelt ik. Zo gaaf! Afgelopen voorjaar spotte ik drie zwarte reeën. Gelukkiger kun je me op zo’n moment niet maken. Het zijn de dieren, die je nauwelijks ziet, die me raken, zoals de vos, de das of de kleintjes. Heel bijzonder.’
Ze had nooit kunnen vermoeden, dat ze zoveel van de natuur en alles wat er leeft zou gaan houden. ‘Vroeger was ik echt een groot liefhebber van het uitgaansleven. Maar dat veranderde rond het jaar 2004. Ik kreeg tijdens het voetbal een elleboog in mijn nek en werd op dat moment teruggeworpen naar de basis. Ik kon nauwelijks nog sporten. Heb lange tijd last gehad van zware hoofdpijn en een zere nek. In die tijd ben ik gaan wandelen, fietsen en zwemmen. En vooral ook veel meer de kleine dingen gaan waarderen. Die dingen, die het leven de moeite waard maken. Eigenlijk precies zoals heel veel mensen tijdens corona tot stilstand zijn gebracht en wakker zijn geschud.’
‘De natuur geeft me rust.’
In de loop der jaren ben ik steeds dichter bij mezelf gekomen en heb ik ontdekt wat ik echt leuk vind. De natuur geeft me rust. Natuurlijk vind ik het fijn om af en toe ook onder de mensen te zijn, maar ik heb daarna ook weer die stilte nodig en een bosrijke omgeving.’
Nadat ze 12 jaar met veel plezier door weer en wind, maar wel lekker buiten, de post rondbracht in Dedemsvaart, besloot ze van haar hobby haar werk te maken en solliciteerde ze bij het recreatieschap Drenthe. Daar werd ze aangenomen als medewerker toeristische bewegwijzering binnen het wandel- en fietsnetwerk Drenthe. Op haar lijf geschreven, want daardoor trekt ze bijna dagelijks de natuur in. ‘Eigenlijk is elke dag een feestje. Ik ben heerlijk zelfstandig, ik heb veel vrijheid en ik ben buiten. Wat wil een mens nog meer’, lacht ze, terwijl ze een van de honden achter zijn oren kriebelt. ‘Ik ben, zoals ze dat zeggen, een vrije vogel. Het is juist die vrijheid, waardoor ik me heel verantwoordelijk voel. Ik hoor van collega’s dat ik straal als ik aan het werk ben. Ja, dan weet je dat je op je plek bent.’
Haar grootste wens is boswachter worden
Marjan vindt het fijn om van betekenis te zijn voor de natuur en voor haar medemens. Daarin zoekt ze ook voortdurend nieuwe uitdagingen. Zo was ze in het verleden al actief betrokken bij onder meer Stichting Dedemsvaart Loopt en nam ze het initiatief voor het project AutoMaatje van De Stuw.
Haar grootste wens is om boswachter te worden. Eigenlijk al vanaf dat ze een jaar of 15 is. Toen was ze te onzeker en heel gevoelig voor de mening van anderen. ‘Als ik toen had geweten, wat ik nu allemaal weet, had ik andere keuzes gemaakt. Ik heb mijn kans toen gemist. Maar wie weet wat ik nog ga doen in de toekomst. Mocht er nog eens een kans voorbijkomen, dan grijp ik ‘m met beide handen.’
Kijk voor meer verhalen op werken, wonen en doen INDedemsvaart.
